BİR AKIM MESELESİ /TEXTİNG (TAMAMLANDI)

3.0

Kaba tabirle yazarken bu şarkılar ağzıma sıçtı. Bence okurken kesinlikle dinleyin...

Debublüman- En Dibine Kadar

Talha Yıldırır- Hoşça kalamam

***

Tam olarak göğsümün ortasına kocaman bir şey oturmuştu. Nefes almak çok zordu. 

Hayır, olmuyordu. Gözlerimi ne kadar kaparsam kapayayım abim gözlerimin önünden gitmiyordu. Hala aynı duran gözleri, güldüğünde çıkan o minik gamzesiyle tam karşımda bekliyordu.

"Anne ben kafayı yiyorum."

Eli ağzına kapanmış ve ağlayan anneme dönüp yattığım yataktan doğruldum.

"Anne ilaçlar, ilaçlar yapıyor dimi bunu bana? Yok dimi, abim değil dimi, bomboş önüm kimse yok dimi?"

Elimi yüzüme kapattım. Gerçek değildi bu. Her şey o kadar üst üste gelmişti ki akıl sağlığım bozulmuştu. Başka açıklaması yoktu.

"La-lavaboya gideceğim."

"Fındık buradayım ben."

Zaten önümde durarak beni yeterince mahveden siluet konuşarak iyice kalbimi tuz parça ediyordu. Çünkü ses tonu bile abimle aynıydı.

Bu kabustan bile beterdi. 

"Anne götür beni buradan ne olursun."

Kapının kenarındaki koltukta oturup iç çeke çeke ağlayan annem başını iki yana salladı.

"Gerçek kızım, hayal görmüyorsun sen. İlaçlar değil, abin var karşında. Oğlum var, evladım."

Dolu gözleriyle anneme dönerken hızla kollarını boynuna doladı. 

"Annem."

Elimi tekrardan yüzüme kapatıp olduğum yere çöktüm. Dizlerimi kendime çektiğim gibi titreyen kollarımla alnımı bacaklarıma koydum.

Bu çok fazlaydı. Ben ellerimle toprağa vermiştim abimi, her gün mezarını sulamış, ıslanmasın diye taşına hep montumu örtmüştüm. Ağlaya ağlaya gittiğim her gün ben bir daha ölmüştüm. 

Ama şimdi o kanlı canlı karşımdaydı ve koluma değen omzu aklımı kaçırmama sebep olacak gibiydi.

"Hayır Ela rüya görüyorsun kızım, biliyorum uzun zamandır mezarlığa gidemedik çok özledin abini ve bu sana hiç iyi gelmedi evet ama şu an değil, şu an sağlam kalman lazım. Bebeğini düşün Ela, Yaz'ı düşün, anneni düşün ve kendine gel, yalvarırım kendine gel."

Kendi kendime konuşuyordum. Ama ne abim ortadan kayboluyordu sözlerimde nede annem ağlamayı kesiyordu.

"Anne kimse yok orada ağlamasana!"

Başını annemin omzundan kaldırıp bana döndü.

Kimse konuşmuyordu.

"Şu an deliremem anne, bu kadar kişinin sorumluluğu varken üzerimde deliremem, ne olur orası boş de anne, yalvarıyorum sana boş de."

Ellerimi ona doğru uzattım.

"B-ben gömdüm anne abimi, ben suladım toprağını, ben örttüm taşının üzerini. Ben okudum duasını, ben her ağladığımda yanına gittim, ben sevdim o soğuk toprağı. Ama yaptım anne, ona ulaşabildiğim mezarından beş dakika ayrılmadım ben!"

"Anlatacağım abicim, evet inanması çok zor biliyorum ama buradayım ben. Bak."

Ellerimi tuttu.

"Yaşıyorum, rüyada değilsin fındığım delirmedin. Abin geldi artık, sırtındaki dağın geldi, ben geldim."