"taehyungတို့လည်းအိမ်ပြန်ရောက်ရော"
"အ အကို"
"တက်လေ"
အပေါ်ထပ်တက်မယ့်လှေကားကြီးကိုမေးထိုးပြလိုက်ခြင်းပင်
"အောက် အောက်ထပ်မှာဘဲနေမယ်လေ အ အပေါ်ထပ်မတက်တော့ဘူး"
"ကျစ်မင်းကစောက်စကားကိုတစ်ခါတည်းပြောလို့မရဘူး"
"ဟင့် တက် တက်ပါ့မယ်"
"သွား ပြီးရင်ငါ့အခန်းထဲဝင်နေ"
"ဟုတ် ဟုတ်"
jungkookအပေါ်ထပ်တက်သွားမှtaehyungလည်းအိမ်အောက်ဘက်ကမြေအောက်ခန်းထဲဆင်းလာလိုက်တယ်
ကျွီ
"ခင် ခင်ဗျား"
"ဟက်မင်းဟာလေးကကြောက်တက်လိုက်တာ"
"ခင်ဗျားသူ့ကိုဘာမှမလုပ်ပါနဲ့ဗျာသူကတကယ်ကိုနူးနူးညံ့ညံ့လေးဗျ"
"ဘယ်လိုလုပ်မလဲငါကလုပ်ချင်နေတာ"
"ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ
သူ့ကိုဘာမှမလုပ်ပါနဲ့"
"ဘာကိုဘာမှမလုပ်ရမှာလဲ အခုတောင်အခန်းထဲမှာစောင့်ခိုင်းထားတာ"
"ခင် ခင်ဗျား"
"အခေါ်ဝေါ်လေးတွေပြင်လိုက်ပါအုံး "
"မပြင်နိုင်ပါဘူး"
"ဟက် သွားပြီ ဒီညတော့မင်းကိုဘာမှလာပို့နိုင်မယ်မထင်တော့ဘူး "
"ခင် ခင်ဗျားး"
"ဟားဟားဟား"
အပေါ်ထပ်ကိုတက်လာတဲ့လူရဲ့စိတ်တွေဟာဒေါသတွေနဲ့ပြည့်နှက်နေတယ် မျက်လုံးတွေဟာလည်းဒေါသကြောင့်နီရဲနေပြီအသားတွေဟာလည်းတဆက်ဆက်တုန်နေတယ်
အခန်းတံခါးလည်းဆွဲဖွင့်လိုက်ရောကုတင်ပေါ်မှာကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်နေတဲ့ဟိုဟာလေးကဘယ်လောက်တောင်ကြောက်နေလည်းဆိုမျက်ဝန်းတွေကသက်သေပေ
"မင်းကိုဘာလုပ်ဖို့အိမ်ပြန်ခေါ်လာတယ်ထင်လဲ"
"မ မသိပါဘူး"
"ဟက်"
အခန်းကြီးဟာတဖန်ပြန်လည်တိတ်ဆိတ်လာတယ်
