"Söylesene gölgeci, benim sana karşı hissettiğim bu bağlılık da bir esaret mi?"
Bu bir vahşetti.
Bu bir savaştı.
Bu belki bir esaretten kurtuluş, belki de ellerini bağlamaktı.
Biz büyük bir savaşın ortasındaydık. Bu bombalı bir araca binmeye benziy...
hellooo! şarkıyı açmayı unutmayın, oy ve yorum da lütfen<3 iyi okumalar diliyorum herkese!!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
6 Sene Önce,
Cüneyt Çağın, hukukçular ve savcılar gibi birçok meslek grubunun toplandığı bir toplantıya gidecekti. İki gün öncesinde saldırıya uğradığı için Hazan'ı evde yalnız bırakmak istemiyordu. Genç kadın her zamanki asi tavrını takınmıştı. "Ben kendi başımın çaresine bakarım," dedi. Cüneyt papyonunu takıyordu, o ise onu izliyordu, omzunu kapı pervazına dayarken. "Gelmek istemiyorum o toplantıya." Cüneyt papyonunu taktı ve ona döndü, birkaç adımda aralarındaki mesafeyi kapattı ve ellerini omzuna koydu. "Kızım," dedi. "Biliyorum istemiyorsun ama bu çok riskli, seni burada bırakamam."
O evin kapısının önünde elinde silah tutan bir adam vardı; Kara Katip. Silahı kaldırdı ve Cüneyt ile Hazan'ın olduğu odanın camına doğrulttu. Silahı hazırladı, tam ateş edecekken koluna bir kurşun isabet etti. Elindeki silahı acıyla yere düşürdü, arkasını dönüp gecenin karanlığında etrafa baktı ancak kimseyi göremedi. Ç ve Ç, yani Çakal ve Çakıl vurmuştu onu. Gangsterların bile korkulu rüyası olan o suikastçi.
"Bari bir kafeye filan bırak beni," dedi Hazan. Gece hayatını ve gezmeyi çok severdi o zamanlar. Cüneyt derin bir nefes aldı. Hazan'ı kıramıyordu ama şuan onun iyiliği daha önemliydi. Hazan Kıraç onun uğruna hayatını feda edecekti halbuki. "Hayır kızım," dedi net bir sesle. "Geleceksin, itiraz kabul etmiyorum." Hazan büyük bir oflamayla beraber odasına gitmek için doğruldu. Odasına gitti ve üzerine siyah bir elbise giydi. Cesur ve asil bir elbise.
Saatler sonra...
Toplantıya giren Cüneyt Çağın oldukça gergindi. Toplantıda konuşulan her şeyi zaten biliyordu ve öngörmüştü. Çoğunluğu ona ve ekibine inanmayan insanlardan oluşan toplantıdakilere bir kez daha baktı. Bu salonda kirli işlere bulaşmamış kimse yoktu neredeyse. Cüneyt Çağın bunları ispat etme peşindeydi, onu bu yüzden kimse sevmiyordu. Gözü toplantıda konuşan savcının arkasına kaydı, kaşları çatıldı. "Pardon," dedi. "Arkadaki Atatürk resmini ne için kaldırdınız?" Bu konuda oldukça hassas bir adamdı.
