"Söylesene gölgeci, benim sana karşı hissettiğim bu bağlılık da bir esaret mi?"
Bu bir vahşetti.
Bu bir savaştı.
Bu belki bir esaretten kurtuluş, belki de ellerini bağlamaktı.
Biz büyük bir savaşın ortasındaydık. Bu bombalı bir araca binmeye benziy...
selam bebislerimmm 💕 aksama için kusura bakmayın ve yazım yanlışlarına takılmayın düzenleyemedim pek. sizi seviyorum iyi okumalar!!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Karşımda duran adamı daha önce görmemiştim ama kim olduğunu en iyi bilenlerden biriydim. Olgun duruyordu ama yaşını yansıtmıyordu. Kırklı yaşların aksine otuzlarında genç bir adam gibiydi. Saçları simsiyahtı. Gözleri safir rengiydi. Yüzünde, üzerindeki siyah sıfır kollunun açık bıraktığı kollarında yara izleri vardı. Sakalları uzamıştı. Dışarıdan gören birini korkutabilirdi ama beni değil.
"Hazan Kıraç," dedi parmaklıklarda bana doğru yaklaştı ve alayla gülümsedi. Hemen dudaklarının üzerinde çizgi şekilde bir bıçak izi vardı, bu yüzden gülümseyince ürkütücü gözüktü. "Sonunda tanışabildik." Bars bir adım öne çıktı, ben ilerlemedim. Yumruklarını sıktığını görebiliyordum, Bars öfkeliydi. "Öyle oldu," dedim soğuk sesimle. "Yaptığın şerefsizliklerden anca zaman olmuştur."
Büyük ama yalandan bir kahkaha attı. Hakaretim zoruna gitmiş gibiydi. "Annen ve üvey babanın da bana ortak olması, kanına dokunmalı o halde." Hafif aksanlı sesi buraya ait olmadığını belli ediyordu. Bunu bilmediğimi sanıyor olması beni güldürdü. "Sen beni fazla hafife almışsın, Deco." Hitap şeklim, Bars'ın kıkırdamasına sebep oldu. Omzunun üzerinden hayranca bana baktı.
"Hafife almaya bile değmezsin," dedi tiksinti dolu sesiyle. Kaşlarım havalandı ve bende parmaklığa yaklaştım. Tam önünde durduğumda, zerre korku hissetmiyordum. "Öyle mi?" diye sordum. "Beni bu zamana kadar neden öldüremedin o zaman? Ya da şöyle diyeyim, sen neden benim karşımda, parmakların ardında havlıyorsun o zaman?" Öfkeli bir nefes aldığında elini bana doğru hışımla uzattı. Tırnakları pençe gibiydi. Bana değmesine izin vermeden, elini tutup çevirdiğimde acıyla inledi. "Şşşt," dedim. "Ağır ol iğrenç herif. Bundan sonra bana çalışacaksın. Sırf daha geç ölmek için, anladın mı beni?"
