TECAVÜZ

25. Bölüm~ Bebeği Kabulleniş

Elisa Karyıl
Herkes o odanın içinde kendi halinde takılıyordu. Beatrix-toprak kahkahalar eşliğinde sohbet ediyor, ayla-alkın bir konu üzerinde tartışıyordu. Peki ya biz? Biz ne yapıyorduk?

Ayla Çiçek
İçimde tarif edemediğim bir korku vardı. Hamile olduğumu alkına söylersem ne düşünürdü? Ya söylemezsem ondan gizlersem? Anlamaz mıydı? Anlardı. Onun yüzüne artık nasıl bakacaktım.

Kollarımdan tutup beni sarstı.
Ayla dedi. Ayla iyi misin? Demişti. İyi miydim? Bu sorunun cevabını ben bile bilmiyordum.

Gözlerimi gözlerine çevirdim. Sesim güçsüz çıkmıştı.

"bana sarılır mısın?"

Kısa bir süre yüzüme boş boş baktı ardından kolumu tutup beni kendine çekti. Yüzümü boyun girintisine gömüp ellerimi boynuna dolamıştım. O da beni belimden öyle sıkı tutuyordu ki sanki yanımda olduğunu dile getiriyordu. Hemde ne olursa olsun.

İstemeyerek de olsa birbirimizden ayrıldığımızda soru soran gözlerle bana baktı. Utanarak yüzümü aşağıya indirdiğimde eli ile çenemi kavradı yüzüne çevirdi.

"ayla noldu güzelim? Anlat dinliyorum. Ney üzdü seni böyle?"

Sonra yüzü kasıldı. Eli dondu.

"yoksa biri mi? Hangi piç seni üzdü söyle. 5 dakikamı almaz sikerim."

Dolan gözlerle ona baktım.

"beni ben üzdüm. Çok kötü bir şey oldu çok."

Alkın şüphe ile yüzüme baktı. Şüphe. Elini çenemdem indirip elleri omuzlarımı buldu. Nefes verdi.

"ne olursa olsun. Ne yaparsan yap yanındayım. Seni asla yalnız bırakmam,bırakamam. Anlat bana noldu?"

Anlatsam neler değişecekti? Ne olacaktı? O adam silinecek miydi? Çocuk gidecek miydi? Zamana ne olacaktı?

Gözümden bir damla yaş aktı bir elim karnıma gitti üstünde durdu.
Kafamı eğip karnıma baktım. Tekrar ona bakmak için yüzümü kaldırdım. Hiç bir şeyi anlamıyordu emindim.

"daha açık ol ayla. Hiç bir şey anlamıyorum. Yalvarırım noluyor?"

Gözümden bir damla yaş daha aktı.

"alkın ben hamileyim."

Elisa Karyıl
Boşluğa dalıp gitmiştim. Yanımda oturan havinin varlığını bile unutmuştum. Önemli miydi?

Geçmişim, buraya gelişim, yaşadıklarım, çevremdeki insanların yaşadıkları hepsi çok zordu. Tüm bunlar ya hayal ürünüyse? Ya bir sabah terler içinde bu kabustan uyanırsam?

Koluma birinin dokunması ile irkildim. Bu kişi haviydi. "ne düşünüyorsun?" demişti.

Omuz silktim. Tek kelime dahi konuşmak istemiyordum. İçime tarif edemediğim bir ağırlık oturmuştu.

Planı kurmuştuk. Yarın alkın, ayla ve havi her odanın belli noktalarına kesici aletler koyacaktı ki içeri atılan kızlar baş kaldırıda kendini savunup o odadan kurtulabilsin. Bu pek zor olmazdı. Sonuçta kim ilişki yaşayacağı odada ölebileceğini düşünürdü ki?

Gerisi bir şekilde gelirdi. Şu an için en zoru buydu. Binada, farklı bölümlerde çok fazla kız vardı. Üstelik büyük bir binayı. Saray gibi.

Peki ya oda işi bitince nolcaktı? Müdür bana kalmıştı. O benim amcamdı veya dayım? Ne fark ederdi ki her türlü kanımdan biriydi. Sizin hiç kanınızdan biri ile böyle acı dolu karşılaşmış mıydınız? Hiç sanmıyorum.