Je bent zoveel meer dan enkel die kleine // Bankzitters

Deel 12 'Casa Del Milo'

POV Zoë

Milo en ik komen aan bij zijn huis. Aan de ene kant voel ik me echt schuldig tegenover Robbie omdat ik juist met Milo mee naar huis ga terwijl hij deel uitmaakt van onze ruzie, maar aan de andere kant laat Robbie me geen keuze. Hij is degene die me heeft weggestuurd. Milo doet de deur voor me open en ik loop achter hem aan naar binnen. We lopen samen naar de woonkamer waar ik mijn spullen neerzet. 'Doe alsof je thuis bent.' zegt hij tegen me. Ik weet niet goed wat zeggen dus ik glimlach maar naar hem. Ik weet niet goed hoe ik me hierbij moet voelen. 'Gaat het een beetje Zoë?' vraagt hij me. Ik zeg dat het wel gaat, maar leuk is het niet. 'Ik ga mijn ouders even bellen..' deel ik mee 'Dan laat ik hen weten dat ik morgen terug naar huis ga. Dan zit je niet te lang met mij opgescheept.' 'Je bent echt geen last. Het is trouwens mijn schuld dat je nu ruzie hebt met Rob, dus je mag hier zo lang blijven als je wilt. Zie het als een manier om mijn verontschuldigingen aan te bieden.' Het is lief van hem dat hij dat wilt doen, maar het is niet zijn schuld. Het is mijn eigen domme schuld dat ik de dare aanvaard heb. Dat vertel ik hem ook voordat ik de gang in loop om mijn ouders te bellen.

'Ja?' hoor ik aan de andere kant van de lijn. 'Hey mam' antwoord ik. 'Wat moet je?' vraagt ze. Hier schrik ik toch even van. Normaal doet ze nooit zo afstandelijk. Ik vertel haar dat ik ruzie heb met Robbie en dat ik morgen terug naar huis kom. Natuurlijk vertel ik de details van de ruzie niet. Ze reageert niet meer. 'Ben je er nog, mam?' vraag ik haar. 'Ja..' antwoordt ze vlak af. 'Ik heb liever niet dat je nog naar huis komt.' 'Wat?! Waarom niet?' 'Je hebt zowel mij, je vader als je broer en zus in de steek gelaten om bij de eerste de beste jongen in te trekken. Je zag ons niet meer staan. En nu het niet goed gaat met hem en je geen andere opties meer hebt, kom je terug in ons leven. Dat is echt niet oke, Zoë.' 'Sorry' is het enige dat ik kan uitbrengen. 'Laat het Zoë' is het laatste wat ze tegen me zegt voor ze ophangt. 

Voor ik de woonkamer van Milo terug inga, veeg ik nog snel mijn tranen weg. 'Wat is er aan de hand?' vraagt hij wanneer hij op me af komt lopen en me stevig vastneemt. Ik knuffel hem terug en vertel hem wat mijn moeder zonet tegen me gezegd heeft. 'Kan ik misschien wat langer blijven dan enkel vandaag?' vraag ik hem. 'Tuurlijk mag dat.' antwoord hij. Daarna laten we elkaar pas los.

Timeskip naar 14.45u

Ik zit weer in Milo zijn auto. We zijn naar de winkel gereden en zijn nu op weg naar huis. Milo had niet genoeg eten meer in huis voor 2 man. Ik kan het niet laten en hou constant mijn telefoon in de gaten. Robbie heeft nog steeds niets van zich laten horen...

Timeskip naar 16.48u

Ik ga Milo's huis binnen en zet de winkeltassen in de keuken. Weer check ik of Robbie nog iets van zich heeft laten weten. Nog steeds niets.. Ik ga hem ook zelf niet sturen. Hij is degene die afstand wou, dus hij moet maar als eerste iets van zich laten weten. Zou hij weten dat ik bij Milo ben? Ja tuurlijk, de andere Bankzitters zullen dat wel al verteld hebben. Als hij het weet, snap ik wel dat hij niets laat weten. Het was niet het beste idee om mee naar het huis te gaan van de persoon die je een lapdance hebt gegeven terwijl je vriendje van niets wist... Ik word uit mijn gedachten gehaald wanneer Milo me vraagt of we samen zullen koken. We hebben pasta, basilicum, knoflook, ham en pijnboompitten meegebracht uit de winkel zodat we pasta pesto konden maken. Hier beginnen we dus ook aan. 

Wanneer de pasta pesto gemaakt is, gaan we aan tafel zitten. Ik heb in tijden al niet meer zo lekker gegeten (sorry Raoul ;) ). We praten tussendoor nog wat over ditjes en datjes. Na het eten ruimen we samen de tafel af. 

Timeskip naar 18.29u

Ik beslis om nog even te gaan wandelen. Ik wil even alles op een rijtje zetten. Milo vraagt of hij mee moet gaan, maar ik bedank hem vriendelijk. Ik moet dit even op mezelf verwerken. Ik beslis om naar het park te gaan. Daar kan ik even genieten van de natuur. Ik ga er op een bankje zitten, sluit mijn ogen en geniet van de rust. De stress verlaat mijn lichaam. Voor ik het weet is het al 19.37u. Ik schrik op wanneer ik hoor dat ik word gebeld. Is het Robbie? Is hij eindelijk tot inzicht gekomen?? Nope.. Het is Milo. Even ben ik teleurgesteld, maar ik ben wel blij dat hij het is en niet een andere Bankzitter. 'Alles nog oké met je, Zoë? Je bent al zo lang weg en ik begon me zorgen te maken.' zegt hij. 'Alles oké hoor, Miel. Sorry dat ik je niet liet weten. Ik moest echt even ontstressen.' 'Wat dacht je ervan als we samen een film zouden kijken thuis? En ja, jij mag hem uitkiezen.' Dat aanbod kan ik niet afslaan. Ik beëindig het gesprek en ga terug naar Milo zijn huis.

Wanneer ik Milo's woonkamer terug inloop na mijn wandeling zie ik hem net uit de keuken lopen. Hij heeft een kom chips mee en zegt 'Net op tijd! Anders had ik een film uitgekozen.' Daar moeten we samen eens om lachen. Hij opent Netflix op zijn TV en geeft me de afstandsbediening. Ik ga bij de comedy's kijken. Ik kan wel wat humor gebruiken nu in plaats van romantische films of weet ik wat. Ik besluit om Pitch Perfect op te zetten. Het is al een tijd geleden dat ik deze nog gezien heb. Natuurlijk zingen Milo en ik om ter luidst mee, nou als je het al zingen kan noemen. Laten we zeggen dat we er allebei veel plezier mee hadden.

Timeskip naar 21.59u

De film is gedaan en ik mocht van Milo nog even gaan douchen. Ik ben blij dat ik al mijn producten heb meegenomen, want Milo heeft ook enkel mannenproducten staan. 
Ik stap in de douche en terwijl ik mijn haar was, zing ik nog even mee met de liedjes die in mijn hoofd zijn blijven hangen.

Na het douchen, trek ik mijn pyjama aan en ga ik terug naar de woonkamer waar Milo me zit op te wachten op de bank. Ik ga naast hem zitten en zucht. 'Heeft hij nog steeds niets laten weten?' vraagt hij me. Ik schud mijn hoofd. 'Heb jij nog iets gehoord?' 'Raoul heeft me gestuurd dat hij van de ganse dag zijn kamer nog niet is uitgekomen.' Ik moet moeite doen om mijn tranen in te houden, maar het lukt me niet. Al snel geeft Milo me een knuffelt. Hij probeert me te troosten, maar het gaat even niet. De tranen blijven komen. Hij blijft me in zijn armen houden tot ik gekalmeerd ben. 

Timeskip naar 23.44u

Milo en ik hebben nog wat naar Friends gekeken. Het is mijn comfortshow. Milo is op mijn schouder in slaap gevallen. Mijn ogen beginnen ook dicht te vallen. Ik schud een beetje aan zijn schouder 'Milo, wakker worden.' 'Huh?' krijg ik als antwoord. Hij wordt rustig terug wakker en strekt zichzelf uit. 'Oh sorry! Ik wist niet dat ik op je in slaap gevallen was.' 'Geeft niet hoor. Ik ga wel eens slapen, ik ben ook moe. En jij kan ook beter je bed inkruipen.' 'Wat?' 'Je was al in slaap gevallen, dus je kan beter ook je bed inkruipen.' herhaal ik. 'Je dacht toch niet dat ik jou op de bank zou laten slapen?' 'Dit is jouw huis, Milo, dus jij slaapt in jouw bed. Ik vind het echt niet erg om op de bank te slapen.' Ik ga deze discussie niet opgeven en dat weet Milo ook. Voor ik het weet tilt hij me over zijn schouder en loopt met me naar de slaapkamer. 'Hey, dat is niet eerlijk!' roep ik. 'Pech gehad! Jij bent mijn gast en jij krijgt comfort.' krijg ik als antwoord. Hij legt me voorzichtig neer op zijn bed en stopt me in alsof ik een klein kind ben. 'Slaaplekker, Zoë' 'Slaaplekker Miel.' 

Timeskip naar 02.26u

Ik kon niet slapen. Ik blijf maar aan Robbie denken. Ik mis hem echt, maar ik heb mijn slaap nodig. Ik ga naar de keuken en neem een glas water mee terug naar Milo zijn slaapkamer. Daar zet ik het op het nachtkastje. Dan zie ik ineens een fotokader staan van Milo en een meisje dat iets jonger lijkt dan hem. De foto lijkt nog niet zo lang geleden getrokken. Maar Milo had toch geen vriendin? Dus wie is dat dan in godsnaam..?