Je bent zoveel meer dan enkel die kleine // Bankzitters

Deel 13 'Melissa'

POV Zoë

Het is nu 07.28u. Ik heb deze nacht niet veel geslapen. De gedachtes aan Robbie en onze relaties hielden me constant wakker. Zijn we eigenlijk nog wel een koppel? Ik weet het oprecht niet.. Als het aan mij ligt wel, maar het is zijn keuze. Die kan ik niet voor hem maken. Ik heb mijn excuses aangeboden en hij heeft me weggestuurd. Dan vrees ik dat dit het einde is.. 
Een andere reden waarom ik niet veel heb geslapen, is doordat ik steeds naar de foto van Milo en het meisje keek. Ik weet nog steeds niet wie het meisje is, maar zij en Milo kijken echt blij op de foto. Je kan zien dat ze oprecht gelukkig zijn. Het enige dat ik over haar weet is dat ze niet de vriendin van Milo kan zijn. Hij heeft namelijk geen vriendin.

Ik beslis om eens uit bed te gaan. Het is ondertussen 08.10u en ik kan toch niet meer slapen. Ik wissel mijn pyjama in voor een joggingbroek en een T-shirt. Zo stil mogelijk ga ik naar de keuken zodat ik een ontbijtje kan maken. Ik heb de keuken bereikt, maar 2 minuten later staat Milo ook in de keuken. 'Goeiemorgen' zegt hij me terwijl hij de slaap uit zijn ogen wrijft. 'Goeiemorgen' zeg ik terug. Hij staat daar in de deuropening zonder T-shirt. Hij ziet er helemaal niet slecht uit zo moet ik eerlijk toegeven. Misschien heeft hij met zo'n lijf toch een vriendin? Misschien wel dat meisje van de foto? 'Waar denk je aan?' vraagt hij me dan ineens. 'Het is niks' antwoord ik terwijl ik mijn kommetje vul met yoghurt en fruit. 'Zoë, ik ken je ondertussen wel hoor. Vertel maar wat je dwarszit.' 'Ik ga eerst eten' is mijn reactie op hem. En daarmee ga ik aan tafel zitten.

Milo en ik hebben allebei ons kommetje yoghurt met fruit op. 'Dus, vertel nou eens wat je zo dwars zit' 'Ik heb op je nachtkasje een foto gezien van jou en een meisje. Jullie zagen er echt gelukkig uit. Maar ik dacht dat je geen vriendin had? Heb je een geheime relatie?' 'Ik heb geen vriendin. Dat is mijn zusje.' 'Maar jij hebt toch geen broers of zussen?' Even kan ik echt niet meer volgen. 'Ik had een zus..' gaat hij verder. '.. Ze heet Melissa. Morgen is de dag dat ze een jaar geleden gestorven is. Ik praat er eigenlijk nog niet zoveel over omdat ik het er nog erg moeilijk mee heb. Dat had je misschien al door. Deze week kan ik bijna nergens anders meer aan denken.' Fuck! Dat zat hem dus zo dwars. Ik word er even stil van en heb wat tijd nodig om dit te verwerken. Maar veel tijd krijg ik niet, want voor ik het weet barst Milo in tranen uit en knuffelt hij me. 'Sorry, ik heb me al heel de week sterk moeten houden.' 'Het geeft niet Miel, echt niet. Het is oké en normaal dat je je zo voelt.'

Timeskip naar 12.47u

POV Milo

Het deed echt goed om mijn hart eens te kunnen luchten bij iemand over Melissa. Mijn ouders hebben haar dood en hun verdriet zelf nog niet kunnen plaatsen, dus bij hen hou ik mezelf sterk. De Bankzitters daar kan ik altijd wel bij terecht, maar ja daar hou ik me ook steeds sterk. Zoë is de eerste persoon waarbij ik echt mijn emoties rond Melissa heb kunnen uiten. Ze luisterde naar me en troostte me. Dat had ik echt even nodig. Ik heb met Zoë afgesproken dat we morgen samen naar haar graf gaan om er bloemen te leggen. 

Ondertussen ben ik aangekomen in Casa Del Huts. We hebben vandaag opnames voor ons kanaal. Normaal zou ik deze week niet komen mee filmen, maar ik kan de afleiding wel gebruiken. Zoë is bij mij thuis gebleven, ze vond het beter dat ze even niet in Casa Del Huts zou zijn, voor het geval ze Robbie tegenkwam, wat sowieso het geval zou zijn. Ze wilt zijn beslissing om haar even niet te zien respecteren. 

Wanneer ik de woonkamer binnenga, kijkt Matthy me met een verwarde blik aan. 'Wat kom je doen maatje? Ik dacht dat je deze week ging overslaan?' 'Ik had nood aan wat afleiding.' is het enige wat ik erover kwijt wil. Hij knikt en geeft me een schouderklopje. Ook Raoul en Koen komen naar me toe om me een knuffel te geven. Daarna ga ik de jongens even helpen met de setup. 'Wat doe jij hier?' hoor ik vervolgens. Dat kan enkel Robbie zijn. Ik draai me om en merk dat hij me met een boze blik aankijkt. 'Melissa' is het enige wat ik kan uitbrengen. In een mum van tijd verandert zijn blik van boos naar medelevend. 'Sorry man, was het even vergeten.' zegt hij. Ook hij komt naar me toe om me een knuffel te geven. 'Het is oké'. 'Kan ik je misschien even alleen spreken?' Ik knik en volg Robbie naar zijn kamer. 

Ik hoop maar dat hij het me niet kwalijk neemt dat ik Zoë in huis heb genomen voor nu..

Robbie en ik zijn op zijn bed gaan zitten. Ik wacht op wat hij te zeggen heeft en ik vrees voor het ergste. 'Hoe gaat het met Zoë?' vraagt Robbie. Ik dacht eerlijk gezegd echt dat hij me de volle lading wou geven omdat ik Zoë in huis heb genomen. Maar hij blijft kalm. Des te beter. 'Ze houdt zich sterk. Maar waarom vraag je dat niet gewoon aan haar?' geef ik als antwoord. 'Ik was bang dat ze na mijn overdreven reactie niets meer met me te maken wilt hebben.' Ik vertel hem dat ze hem echt mist en zij ook schrik heeft dat hij niets meer te maken wilt hebben met haar. Ik vertel hem ook dat ze bij haar thuis even niet meer welkom is, en daarom nog een tijdje bij mij blijft. Robbie drukt zijn gezicht in zijn handen. 'Fuck!' zegt hij dan. 'Kan ik na de opnames met je meegaan? Ik wil alles graag uitpraten met haar.' Ik geef hem een bevestigend knikje en hij geeft me een glimlach in ruil.

Timeskip naar 16.17u

POV Robbie

Milo en ik zijn na de opnames naar zijn huis gereden. Wanneer we aankomen gaan we samen de woonkamer binnen. 'Ik ben nog naar de winkel geweest!' hoor ik iemand uit de keuken roepen. Die stem herken ik uit duizenden. Dat is de stem van mijn vriendin. Ze loopt de woonkamer in en ziet mij staan. 'Wwat doe jij hierr?' stottert ze. Laten we hopen dat dit gesprek goed komt..