( Zawgyi ) Chapter - 1

534 13 0
                                    


Chapter 1 : No matter how tightly you hugged..... it's time to let go

______________________________________________

ငါတို႔ေတြတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့ေန႔မ်ိဳးမွာေတာင္ အေၾကာင္းတရားတစ္ခုခုေၾကာင့္ခြဲခြာရတတ္တယ္ဆိုတာကိုမင္းသိလား?

ငါတို႔မွာသံေယာဇဉ္ေတြရွိတယ္ဆိုရင္ေတာင္၊ လက္ကိုင္ထားၾကရင္ေတာင္၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္ထားၾကရင္ေတာင္....ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ငါတို႔ေတြလႊတ္ေပးရမွာပဲေလ~

ေလေအးေပးစက္ပ်က္သြားျပန္ၿပီ ဟူး.....

" မင္းငါ႔ကိုဘာလို႔ဒီေလာက္ထိတင္းၾကပ္ေနေအာင္ဖက္ထားရတာလဲလို႔? ပူတာေသမလိုပဲ " ဆိုၿပီးေတာ့ ငါ႔ကိုစပါအုံးလိုမ်ိဳးတင္းၾကပ္ေနေအာင္ဖက္ထားတဲ့သူကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့သည္။ ဒီလိုပိတ္ေလွာင္ေနတဲ့အခန္းထဲမွာ ပန္ကာတစ္ခုတည္းကသာငါတို႔ကိုအေအးဓာတ္ေပးဖို႔အတြက္လုပ္ေဆာင္ေနရတာပဲျဖစ္တယ္ေလ။

" ပြစိပြစိေျပာတဲ့ေနရာမွာေတာ့ေတာ္တယ္ေနာ္ "

" ငါဆက္ၿပီးေျပာေနအုံးမွာပဲ...အရင္ေန႔ေတြတုန္းက စက္ျပင္ဆရာကိုေခၚပါလို႔ငါမင္းကိုေျပာတယ္ေလ...ဒါေပမယ့္ မင္းမေခၚခဲ့ဘူး! "

ငါက်ိန္ေျပာရဲတယ္! ဒါကစက္ျပင္ဆရာကိုေခၚဖို႔အတြက္ငါသူ့ကိုပထမဆုံးအႀကိမ္ေျပာတာမဟုတ္ေတာ့ဘူး....ငါသူ့ကိုေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လည္းေျပာၿပီးၿပီ၊ ျပင္းျပင္းထန္ထန္လည္းေျပာၿပီးၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ေျပာင္းလဲသြားတာေတာ့ မရွိခဲ့ဘူးေလ...ရလဒ္ကေတာ့ ရာသီဥတုကပူလြန္းတာေၾကာင့္ အိပ္ဖို႔ကိုမနည္းအသက္႐ွဴေနရတာပဲ။

" ငါမွားတာပါ...ခြင့္လႊတ္ေပးႏိုင္မလား? " ဆိုၿပီး သူကၿပဳံးၿဖဲၿဖဲနဲ႔ေျပာလာခဲ့တယ္ေလ။ ၿပီးတာနဲ႔ သူကၿပဳံးၿပီးေတာ့ငါ႔ရဲ႕ၾကမ္းတမ္းတဲ့ပါးျပင္ကိုသူ့ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔အသာအယာဖိလာေတာ့တာပဲ။

" မျဖစ္ႏိုင္ဘူး " ဆိုၿပီးေတာ့ ငါေခါင္းကိုတျခားဘက္လွည့္လိုက္ေတာ့တယ္ေလ...ငါ႔ကိုအႏိုင္က်င့္ဖို႔အတြက္လမ္းဖြင့္ေပးလိမ့္မယ္လို႔မေမွ်ာ္လင့္လိုက္နဲ႔! အခုဆိုရင္ ငါ႔ရဲ႕လည္ပင္းကုပ္ပိုးကိုလာထိခတ္ေနတဲ့ သူ့ရဲ႕အသက္႐ွဴေငြ႕က ငါ႔ႏွလုံးသားကိုမူးေဝေစၿပီးေတာ့ၾကက္သီးထလာေစခဲ့တယ္ေလ...ငါ႔ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးကေမာပန္းႏြမ္းနယ္လာသလိုပဲ။

My President - University Life (Myanmar Translation)Where stories live. Discover now