HEARTBREAKER | OH SEHUN

[4]

Exo comeback için teaser fotoğrafları yayınlanmaya başladı heyecanlı mıyız??? 🥰

Uygulamadaki sıkıntı yüzünden de bölüm
atamamıştım şükür sorunu çözdüm ve yeni bölüm sizlerle...

______________________________________________

Daha 16 yaşındaydım ben annemi kaybettiğimde. Henüz liseye yeni başlamıştım. Güzel bir okul hayatım vardı. Lise döneminde yaşanılan çoğu sıkıntıları yaşamamıştım hatta. Çünkü ortaokul yıllarında yeterince sıkıntı çektiğimi düşünürsek liseyi güzel bir şekilde bitirmek hakkımdı. Yaşadığım onca şeyi geride bırakıp temiz bir sayfa açmanın tam fırsatı diye düşünmüştüm. Keşke o zamanlar tek derdim bunlar olsaydı da bir yenisi eklenmeseydi diye geçirdim içimden. Seneler öncesine bakıyorum da, o zamanki genç kıza üzülüyordum. Başına gelecek olanlardan bihaberdi.

Aile hayatımda ise hep bir karmaşa daim olmuştu. Tek kardeş olmanın getirdiği olumsuz bir şey varsa o da gün içerisinde hep yalnız olmamdı. Böyle bir aileye sahip olmanın ne demek olduğunu tek ben biliyordum o yüzden. Etrafımda beni anlayan biri yoktu . Çok arkadaşımın olmaması da işleri zorlaştırıyordu. Üstelik babamın da yokluğunu fazlasıyla hissetmiştim bu süreçte. Vardı ama yoktu sanki. Önceden annemle birbirlerini çok sevdiklerini hatırlıyordum. Annem hep üstümüzde dolaşan kara bulutların aşkının önüne geçtiğini söylerdi. Haklıydı da. Babamın anneme yaptıklarından sonra hayran olduğum o iki aşık gitmişti sanki.

Öyle ki annem hastalığını bile gizlemişti bizden. Ne benim ne de babamın haberi vardı. Bizden ayrıldıktan sonra öğrenmemiz daha acı verici olmuştu. Son günlerimiz aklıma geldi. Hiçbir şeyi belli etmemeyi nasıl başarmıştı bilmiyordum. Bana hep ' Senin için ayaktayım.' derdi. Yalnız kaldığımda bunu daha iyi anlamıştım. Sonrasında geçer sanmıştım oysaki. Neden hep ilerlediğimi düşünürken aynı yerde olduğumun farkına varıyordum.

Ben ikinci kaybımı Sehun ile birlikte yaşamıştım. İki sene öncesiydi ve sanki her şey dün yaşanmış gibi bütünüyle zihnimdeydi. Annemin kaybından sonra Ye Eun teyzenin beni kızı gibi sevmesi yaralarımı sarmıştı. O hasret kaldığım anne sevgisini onun yanında hissedebiliyordum. Ne zaman onunla vakit geçirsem annemle birlikteymişim, sanki hiç gitmemiş gibiydi. İşte böylesine bağlandığım, anne yerine koyduğum kadını da gözlerimin önünde kaybetmiştim.

Bana en ağır gelen buydu belki de. Sanki Ye Eun teyze ile birlikte ben annemi de sonsuza dek kaybetmiştim. Artık o eksik yanımı kimse dolduramayacaktı. Bu acı gerçeği kabullenmenin zamanı gelmişti. Ve geçmişi bırakıp şimdiye bakacak olursak yapacak bir şeyim yoktu. Bütün bunlar belki de sürekli tekrarlayıp duracaktı kafamın içinde. Ama ne olursa olsun bunlarla baş edebilmeliydim değil mi?

"Travma sonrası stres bozukluğu..."

Benim hakkımda konuşulmasına rağmen bir noktaya odaklanmış doktorun söylediklerine dikkatimi veremiyordum. Odanın köşesinde duran büyük akvaryumun içindeki balıkları izliyordum. Benim aksime Sehun bayağı dikkatli dinliyordu. Omzumda duran ellerinin üstüne ellerimi koydum.

Gördüğüm kâbuslar yüzünden sabaha kadar uyuyamamıştım. Belli etmemek için Sehun'un telefonlarını da açmamıştım. O da haliyle bir terslik olduğunu anlamıştı. Ve buradaydık. Ne kadar buraya gelmemek için ısrar etsem de zorla getirmişti. Arkamı dönüp endişeli haline baktım.

Beni bu halde görmesini istememiştim ama ben. Eğer kötü olduğumu görürse o da eskiye dönerdi ve onun toparlanamama ihtimalini ise düşünmek istemezdim. Onu bir daha öyle görmek bana acı verirdi çünkü. Dayanamazdım. Ama ben artık bazı şeyleri içime o kadar atmıştım ki fazlasıyla dolmuştum. İki sene boyunca belli etmemeye çalışmıştım. Güçlü olmak zorundaydım. Kendimi hep buna alıştırmıştım. Hem kendim için hem Sehun için. Sanmıştım ki ayakta durursam onu toparlardım ve ikimiz de iyileşirdik. Ama düşüncelerim beni yanıltmıştı. O biraz olsun toparlamışken ben hala aynı noktadaydım. Sadece ben bu duruma alışmıştım, henüz atlatabilmiş değildim. Sandım ki zamanla her şeyi atlatabiliriz. Ama öyle olmadı. Her şeyin ilacı olan zaman bir nebze olsun içimdeki acımı dindirememişti.