സത്യം അറിയാമായിരുന്നിട്ടും എല്ലാം നല്ലതാണെന്ന്, ശരിയാണെന്ന് നടിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു നമ്മൾ.
അത് നമ്മുടെ മനസ്സാക്ഷിയെ ചവച്ചരച്ച് ഇഞ്ചിഞ്ചായി വിഴുങ്ങി കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോഴും നമ്മൾ, എല്ലാം മറ്റുള്ളവരുടെ പോലെ, അത്രയും തന്നെ സാധാരണയാണെന്ന് നടിച്ചു.
ഈ യാത്ര അവസാനിക്കുമ്പോൾ, ആകാശം ഭൂമിയെ ആദ്യമായി, അത്രമേൽ ഗാഢമായി കെട്ടിപ്പുണരുന്ന ആ ചക്രവാളത്തിൽ എത്തുമ്പോൾ, എന്ത് സംഭവിക്കുമെന്ന അറിവോടു കൂടെ തന്നെ നാം ആ നടത്തം തുടർന്നു... ദൂരം കൂടുമെന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ നാം ഓരോ ചുവടിൻ്റെയും വേഗത കുറച്ചു നോക്കി.
പക്ഷേ..
ഇന്നിതാ, നാം ഇവിടെ കൈകൾ കോർത്ത് നിൽക്കുന്നു, നമ്മളെ തന്നിലേക്ക് അലിയിച്ച് ചേർത്തുകൊണ്ട്, നാളെ എന്നൊരു ദിനം ഇല്ലാത്ത ആ നാട്ടിലേക്ക് നമ്മെ കൊണ്ടുപോവുന്ന, ഇരുളിനെ പ്രതീക്ഷിച്ച്.
ഒരു നിമിഷം. ഒരു...ഒരു ആഗ്രഹം കൂടി.
ഒരു വെമ്പലോടെ ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി.
അവസാനമായി ഒരു മോഹം മാത്രം എൻ്റെ മനസ്സിൽ ഒരു മുള്ളു കൊണ്ട നീറലോടെ തങ്ങി നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
ഇപ്പോൾ വളരെ വൈകിയെന്ന് എനിക്കറിയാം, പക്ഷേ... എങ്കിലും മനസ്സിൻ്റെ കോണിൽ ഒളിപ്പിച്ച, നമ്മളെ സത്യമാക്കുന്ന തിരക്കിൽ ഞാൻ പാതി വഴിക്ക് മറന്ന് അവിടെ ബാക്കിയായ ഒരു മോഹം കൂടി....
സ്നേഹത്താൽ ഇഴചേർന്ന, ഈ പ്രണയത്താൽ അന്ധരായി മാറിയ നമ്മുടെ മനസ്സുകൾ എത്രയും വേഗം ആ സത്യം തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് ഞാൻ ഇപ്പോൾ മോഹിക്കുന്നു.
കാരണം, സത്യം അതാണ്.
നമ്മൾ പരസ്പരം നാശങ്ങളായിരുന്നു, പരസ്പരം ഒടുക്കം.
എനിക്ക് നീ, നിനക്ക് ഞാനും.
- എന്ന്, സ്നേഹപൂർവം, നിൻ്റെ ഞാൻ.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
