Kung Paano Natapos

Chapter 2

Hinga . . . buga.

Hindi naman sana ganito magiging kabigat para sakin kung hindi ko siya nakikita. I mean, kung pwede lang maging parang switch ng ilaw yung mata ko para tuwing may hindi ako nagugustuhan, papatayin ko lang yung switch. Without tempting na buksan ulit.

Why? Sayang sa kuryente. Lalo na pag-on and off. Mapupundi. E kaso hindi naman switch ang mga mata ko para i-on at off kung kailan ko gusto. Walang bayad sa pagdilat at pagpikit pwera kung gusto mo talaga 'yong tipong hindi ka na didilat.

If you know what I mean . . .

And lastly, walang mapupundi sa mata ko. Magiging malabo pwede pa.

Hinga . . . buga.

"Reese!"

Napalingon ako kay Khein na inakbayan ako. Umupo siya sa tabi ko at may ini-slide na yellow paper sa harapan ko.

"Ano ka ba?!" naiiritang sabi ko sa kanya. "Manggulat ba naman daw!"

Humalakhak lang siya. "Nerbyosa mo kasi."

"Kasalanan ko pa?"

Umiling siya at tinuro ang papel na inilagay niya sa harapan ko. "Pa-check naman grammar, o. Tapos ka na ba sa reflection?"

Reflection—

Ah.

Ito na naman kami. Well, naumpisahan ko na pero hindi ko pa siya napapangalahatian. Dinaig ko pa ang may dyslexia dahil sa pagja-jumble ng letters sa sinusulat ko. Hindi ko na nga maintindihan.

Tiningnan ko ang papel niya. Sumingkit ang mata ko. "Ano ba 'tong sulat mo? Parang tae ng manok," asar ko sa kanya.

"I-check mo na lang. Dami mo pang sinasabi," aniya. "At saka, dinaan ko sa practice 'yan. Kala ko medtech ako ngayong college, e."

Sus. Palusot.

Matatalino ang mga kaibigan ko. Dalawa sa amin ang maingay pagdating sa oral recitation. At merong kagaya ko at ni Khein na more on tirada ang written works.

Nang tingnan ko 'yong gawa niya—ayos naman. Mukha lang kaming mga pabaya sa pag-aaral pero sinisipagan naman namin. Topic pala namin sa reflection ay diversity. Kung paano raw i-a-adapt at kung ano pagkakaintindi namin sa word na 'yon.

Five hundred word count. No more, no less.

"Okay naman." Binalik ko papel niya sa kaniya. "Nashu-shooketh lang ako sa terminologies mo. Sana all, maraming alam na terms."

"Napa-search pa ako sa dictionary niyan kung 'yan talaga meaning. In-adapt ko lang kasi sa mga books na binabasa ko," kwento niya.

Kaso yung atensyon ko, nasa iba na. Nasa harapan, sa lalaking sinusuklay yung buhok niya habang nakikipagtawanan sa mga kaklase rin namin. Tinatambol nila yung teacher's table, ginagawang beatbox at drums.

Hinga . . . buga.

Masarap lang pakinggan na jowa mo ang kaklase mo. Kasi malapit sayo, nababantayan mo, nakakasabay mo kumain ng lunch, same kayo ng assignment at pwede kayong magtulungan. Supportado kayo ng mga kaklsse ninyo.h At tuwing vacant time, pwede kayong maging sweet-sweet sa isa't isa.

Iyon ay ang mga advantage lang 'pag jowa mo kaklase mo.

Pero mas matimbang pa yata yung disadvantages. 'Pag pumiyok ka sa oral recitation, pahiya ka. 'Pag di ka naman nakasagot sa tanong sayo ng teacher kahit 1+1 pa 'yan at kabado bente ka, pahiya ka pa rin. 'Pag nababanggit ng teacher mo na masyado kang maligalig sa klase niyo, pahiya ka. At ang worst? 'Pag break na kayo, sinusubukan mo siyang kalimutan pero hindi mo magawa kasi nasa iisang section kayo.