FİRUZE 18+ ( Tamamlandı)

SANA İNANIYORUM

🥀

Eğlenceli değildi. Hiç eğlenceli değildi hemde.
Öncelikle oyun mükemmeldi ama Ali fazlasıyla kötü bir rakipçiydi.
Oyunun ilk saniyelerinde kazanmak başta güzel gelsede zaman geçtikçe sıkmaya başlamıştı artık.
Savaş oyununda bir kere bile savaşmamıştık.

"Ben çok sıkıldım artık" dedim en son elindeki kumandayı yere bırakarak.

"Ama daha yeni başlamıştık"

"Yarım saattir buradayım"

Ahu çabuk uyanırdı ve ben mesai saatimi hiç dinlenememiştim.
Uyumak yerine oyun oynamak güzel bir tercihdi ama bu şekilde değil.

"Hadi biraz daha oynayalım lütfen"

Az öncede onun yalvarışlarına kanarak dinlenme saatimi harcamıştım. Ahu günde iki kez uyur . Evet küçük bir bebek için az bir süreç ama bundan bende pek bir şey anlamadım.
Günün kalan saatini hep kucağımda geçirir ,yere bıraksam bile yanında olmak zorundayım.

O yüzden benim sürem çok kısıtlı. Şimdi biraz daha vaktim varken , burada patlamak yerine tuvalete gidebilirdim mesela.

"Üzgünüm ama başka zaman " diyip ayağa kalkmamla Ali de ayaklandı.

"Ama Ahu daha uyanmadı"

"O uyanmadan yapmam gereken birkaç işim var "

Son sözümü söylememle birkaç saniye yalvarıcı gözlerle yüzüme baktı. Fakat bunaldığımı anlamış olacak ki bir şey demedi.

"Başka zaman yine oynarız "

"Yarın?"

"Bakarız "

"Söz ver "

"Hayır söz veremem"

Ali kendi kendine oflamaya başlamıştı bile. Daha fazla onunla burada kalmanın bir anlam ifade etmeyeceğini bildiğimden ayağa kalkarak ayrıldım yanından.
Ciddi anlamda tuvaletim gelmişti.

Ahunun odası Aras Bey'in hemen odasının yanındaydı. Benim odam da iki odanın tam önünde yerleşiyordu.

O yüzden tuvalete girmeden önce hemen yolumun üstünde olan Ahunun odasına bakındım.

"Firuze!"

Tam kapıyı açıp içeri girecekken yan odada duyduğum sesle elimi hemen kapı kulpundan çektim.
Aras Bey'in sesiydi . Nasıl bir şans bilmiyorum ama beni her seferinde oyalanırken buluyordu.
Hayata beş sıfır geride başladığımın apaçık kanıtıydı bu kötü şansım.

İkinci kez adımı seslenmesine izin vermeden hemen onun odasına daldım.
Heyecan yaptığımdan kapıyı çalmayı da unutmuştum.

"Efendim Aras bey ?" Diye bir nefeste önünde belirdim hemen. Tabi sadece onun değil aynı zamanda Ahunun önündeydim.

"Efendim mi ?"

Sessizce verdiği yanıt beni fazlasıyla germeye başlamıştı. Ne soracağı belliydi işte.
Peki ben ne cevap verecektim?

"Uyanmış mı?

"Kontrol etmen gerekmiyordu mu ?"

"Az önce uyuyordu "

"Az önce ne kadar süre?"

Hafif yükselen sesine karşılık yavaş tonda cevap vermeye çalışıyordum. Adam ne derse haklıydı işte.
Sorumsuzluk yapmıştım.

"Ben seni bu eve yiğenime bakman için getirdim. Başka şeylerle ilgilenmen için değil!"

" Ne ?'