- გთხოვთ, არაფერი დამიშავოთ.- ამოვიტირე და გაბრიელს მუდარით შევხედე ლურჯ თვალებში, რომლებშიც აღგზნების ნაპერწკლები უღვივოდა.
- წესი დაარღვიე, საყვარელო.- ლოყაზე დიდი, ვენებდაბერილი ხელი ჩამომისვა და გრძელი თბილი თითებით ცრემლები მომაშორა. - მესამე სართულზე ამოსვლა პაციენტებისთვის არ შეიძლება, მით უმეტეს მაშინ, როცა ბადრაგები ოთახებს ჩხრეკენ.-ნაზად მითხრა და ქერა თმა, რომელიც თვალზე მეფარებოდა ყურს უკან გადამიწია.
- აღარ განმეორდება გპირდებით.- ისევ შევევედრე და წამოდგომა ვცადე, მაგრამ კვლავ მივიღე მისგან მწარე დარტყმა საჯდომზე და მუცელზე დავეცი. კანი საშინლად ამეწვა და ამოვიკვნესე.
- ხო, ნამდვილად აღარ განმეორდება. - ყურთან ახლოს მოსწია ტუჩები და ისე მითხრა ეს სიტყვები. შევცბი, როცა ეს მითხრა და კივილი დავიწყე.
- აარაა!! გთხოვთ ეგ არ გააკეთოთ!!
ავფართხალდი, მაგრამ თავისი დიდი მარცხენა ხელით თმაში მწვდა და თავი საწოლში ჩამარგვევინა, მეორე ხელი კი ფეხებსშორის შემიცურა.
- აქ შეცდომები არავის ეპატიება პატარავ.- წარმოუდგენლად მშვიდი ხმით მითხრა და თითები კლიტორზე შემახო.
უკვე ვეღარ ვსუნთქავდი. თავი ისევ საბანში მქონდა ჩარგული და მაღლა ვერ ვწევდი, რადგან გაბრიელი თავზე ხელით მაწვებოდა, ფაქტობრივად მგუდავდა. უცებ თმაზე მომქაჩა, თავი ამაწევინა და მუხლებზე წამომსვა, რა დროსაც ერთი თითი საშოში შემიცურა და განწირული ხმით ამოვიკვნესე.
- მოგკლავ! გეფიცები!- გამბედაობა მოვიკრიბე და ყვირილით დავემუქრე.
- მომკლავ?- ხმამაღლა გაიცინა - როგორც ის უფროსკლასელი ბიჭი მოკალი?- დაცინვით მკითხა და მეორე თითიც დაამატა, რაზეც ბოლო ხმაზე დავიკივლე. - ის ბიჭი პატარა იყო, მე კი ვერ მომერევი. თექვსმეტი წლის ღლაპო! - თითები მთელს სიგრძეზე მოათავსა ჩემში და თავი ისევ საწოლში ჩამადებინა კივილის ხმის დასახშობად. რამოდენიმე წამში ისევ ამაწევინა თავი და მკითხა:
