ნიკოლი:
დილით ჩიტების გამაყრუებელი ჭიკჭიკის ხმა მაღვიძებს. ისევ მანქანაში ვარ, უკანა სავარძელზე ვწევარ და თავი დანიელის მუხლებზე მიდევს. შიშველ გულ-მკერდზე მხოლოდ მისი მოსაცმელი მაქვს მოფარებული და ცოტა არ იყოს მცივა.
ნელა წამოვდექი და დანიელის ტელეფონს დავხედე, რათა დრო გამეგო. დილის 7 საათი ყოფილა ჯერ. მაგრამ სახლში მალე უნდა დავბრუნებულიყავი, რადგან მარლენი მარტო მყავდა დატოვებული.
- დანიელ... - ჩუმად დავუძახე და ოდნავ შევანჯღრიე გასაღვიძებლად. არ იღვიძებდა, ღრმა ძილში იყო წასული.
- დან! - ლოყაზე არც თუ ისე ძლიერად წამოვარტყი ხელისგული. მხოლოდ ამის შედეგად მოვახერხე მისი გამოფხიზლება.
- რ..რა... რა დამიძახე? - დაბნეული ხმით მკითხა და თვალები რამოდენიმეჯერ ძლიერად დაახამხამა.
- შენი სახელი, ოღონდ უფრო მოკლედ. - მარტივად ვუპასუხე და ჩემ შავ მაისურს დავავლე ხელი, რომელიც მძღოლის სავარძელზე იყო მიგდებული.
- რომელი საათია? - დამთქნარების თანხლებით მკითხა.
- შვიდს გადაცდა უკვე. სახლში უნდა წავიდე ახლავე. ხომ იცი, მარლენი მარტოა. - მაისური გადმოვაბრუნე, და როცა უნდა ჩამეცვა დანიელმა უეცრად წელზე ხელები ძლიერად შემომხვია, კალთაში ჩამიჯინა და მკერდის დაკოცნა დამიწყო.
- დ..დან! გეყოფა..აჰ...- თმაში ხელი შევუცურე და უკან გაქაჩვით შევძელი მისი შეჩერება.
ისევ დავუბრუნდი სავარძელზე ჩემს ადგილს და მაისურის ჩაცმა განვაგრძე.
გვერდიდან მის უკმაყოფილო მზერას ვგრძნობდი, მაგრამ არ ვიმჩნევდი.
- კარგი... წავიდეთ სახლში.-ღრმა ამოსუთქვით თქვა და მანქანიდან გადავიდა. საჭესთან დაჯდა, თვალები მოისრისა და მანქანა დაქოქა.
*****
სახლში მისვლას დიდი დრო არ დასჭირვებია. დანიელმა კარებთან ჩამომსვა, თვითონ კი მალევე გაეცალა იქაურობას.
