A gdyby tak - sezon 1

Rozdział 134

— Z tej strony aspirant Szczepan Żałoda z Komendy Stołecznej. Z kim rozmawiam?

— Artur Nowacki — przedstawił się aktor zaskoczony tym, że w słuchawce usłyszał kogoś innego niż Karolinę. — Jestem jej kolegą z pracy. Czekamy tu na nią, bo za kwadrans ma zacząć się sztuka, w której Karolina i ja gramy główne role — szybko wyjaśnił sytuację.

— No to się państwo nie doczekacie, przykro mi — odparł policjant z wyraźnie wyczuwalną nutą współczucia w głosie.

— Jak to? Co się stało? — spytał Artur przerażony nie na żarty.

— Na razie mogę panu powiedzieć tylko tyle, że doszło do wypadku z udziałem pani Karoliny jako pieszego uczestnika ruchu oraz samochodu marki ford mondeo — odparł Żałoda, jakby właśnie odczytywał zdanie z policyjnego protokołu. — W tej chwili prowadzimy intensywne czynności w celu zbadania okoliczności tego zdarzenia.

— Czy Karolina... — zaczął Nowacki, lecz urwał wpół słowa, nie będąc w stanie wypowiedzieć tej strasznej myśli, jaka właśnie przyszła mu do głowy.

— Kiedy zabierała ją karetka, pani Karolina żyła, ale jej stan lekarze określili jako poważny. Przewieziono ją do Szpitala Praskiego. Jeśli ma pan możliwość przekazać tę informację komuś z jej rodziny...

— Rozumiem — przytaknął Artur, w lot pojmując, co policjant miał na myśli.

— I co? — spytał z przestrachem w głosie reżyser, kiedy tylko Nowacki zakończył rozmowę. — Albo nie, nic nie mów — zmienił zdanie. — Chodźmy od razu do dyrektora.

— Popieram — zgodził się Nowacki, który właśnie miał zamiar to zaproponować. Ze względu na to, że do planowanego rozpoczęcia premiery pozostał niespełna kwadrans, nie było czasu na zabawę w głuchy telefon. Należało od razu przedyskutować problem z szefem teatru i podjąć trudną, ale prawdopodobnie jedyną możliwą decyzję o odwołaniu spektaklu.

— Mamy wiadomości o Karolinie — jako pierwszy odezwał się reżyser, kiedy tylko razem z Arturem przekroczyli próg gabinetu dyrektora.

— Nareszcie! — wykrzyknął mężczyzna, od razu podrywając się z zajmowanego miejsca. — Kiedy będzie? — spytał z nadzieją w głosie spoglądając to na Nowackiego, to na reżysera.

— Na pewno nie dzisiaj — powiedział Artur bez owijania w bawełnę. — Miała poważny wypadek i w ciężkim stanie została przewieziona do szpitala.

— O, Boże! — jęknęli równocześnie dyrektor i reżyser.

— Jej rodzina najprawdopodobniej jeszcze nic nie wie, więc jeśli mamy możliwość ich zawiadomić, to...

— Tak, tak, oczywiście — wszedł mu w słowo dyrektor. — Co za nieszczęście! Przecież to katastrofa! — załamał się, łapiąc się za głowę.

— Na coś takiego żaden moment nie jest dobry, ale... czemu to się stało akurat teraz, kiedy Janina wyjechała i to właśnie Karolina miała ją zastąpić? — wtórował mu reżyser, a głos z każdym wypowiedzianym słowem drżał mu coraz mocniej. — W piętnaście minut nie ściągniemy jej z Przemyśla nawet odrzutowcem. A nie mamy nikogo trzeciego w odwodzie.

— A szkoda — westchnął smutno dyrektor. — Musimy odwołać premierę, nie ma innego wyjścia.

— A może jednak nie? — wtrącił się Artur, gdyż właśnie zaświtała mu w głowie pewna myśl.

— To nie czas na żarty — bąknął reżyser, spoglądając na Nowackiego jak na człowieka niespełna rozumu. — Premiera bez odtwórczyni głównej roli kobiecej?