Out Of the Woods

'Are you fine?'

လမ်းခွဲပြီးနောက်ပိုင်း ကျန်းဟာအိုနေ့ရက်တွေဟာ
စိတ်ထောင်းကိုယ်ကြေပါပဲ ။

လူမှန်းမပေါ်တော့လောက်အောင်ကို ညှင်းသိုးသိုး
ဖြစ်နေတဲ့ မျက်နှာတွင် မုတ်ဆိတ်မွှေးပါးပါးတွေဟာ
နေရာယူထားလျက် ။

တစ်ပတ်လုံးမရှင်းရသေးလို့ ရှုပ်ပွနေတဲ့အခန်းဟာလဲ
မြွေတစ်ကောင် ဝင်ခွေနေလျှင်တောင် ဟာအို့မှာ
သိနိုင်မည်မထင်ပါ ။

လေးနှစ်လုံးလုံးသူ့ကိုအနီးကပ်ဂရုစိုက်ပေးခဲ့တဲ့
လူတစ်ယောက်ကိုရုတ်တရက်ကြီးဆုံးရှုံးလိုက်ရတာ
ကြောင့်သူဒီလောက် ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတာက မလွန်လောက်
ဘူးလို့တော့ထင်မိပါသည် ။

ရေချိုးခန်းထဲကမှန်မှာပေါ်နေတဲ့ ကိုယ့်ရုပ်ကိုယ်ကြည့်ပြီး
ကျန်းဟာအိုရဲ့စိတ်ဓာတ်တွေဟာ ဟိုးမြေကြီးထဲကို
ပိုလို့ပင်စုန်းစုန်းမြုပ်သွားသယောင် ။

မျက်လုံးတွေမှာလဲအသက်မဲ့လှပြီး အစားကိုဟုတ်တိ
ပတ်တိမစားထားတာကြောင့် နဂိုပိန်သောခန္ဓာကိုယ်မှာ
ပိုတိုး၍သေးသွား၏။

အဲ့နေ့ဟန်ဘင်းနဲ့ နောက်ဆုံးစကားပြောပြီးတဲ့နေ့ထဲက
သူ့အခန်းလေးထဲမှာပဲ ဘယ်မှမသွားပဲအခန်းအောင်း
နေခဲ့တာ ယနေ့နဲ့ဆိုတစ်ပတ်ကျော်နေချေပြီ ။

ဖြစ်နိုင်ရင် ဘယ်မှမသွားတော့ဘဲ အိမ်မှာပဲနေလိုက်
ချင်သေးပေမဲ့ သူ့အလုပ်က Private Universty
တစ်ခုရဲ့ပါမောက္ခဖြစ်နေသောအခါ ကျောင်းကပို့လာ
တဲ့စာတွေကြောင့် မတက်သာပဲအပြင်ထွက်ရဖို့က
ဖြစ်လာသည် ။

ဂျုတ်တစ်ခုနဲ့ မျက်နှာပေါ်က မုတ်ဆိတ်မွှေးတွေကို
ရိတ်သင်းလိုက်ပြီး ရေမိုးချိုးရသည် ။

စိတ်မပါသော်လည်း ကိုယ်ကတော့မဖြစ်မနေ
လုပ်ကိုလုပ်ဆောင်ရမည့်ကိစ္စတွေပါပင် ။
အချိန်တွေကြာလို့မေ့သွားရင်လဲ ကောင်းမှာဆိုပေမဲ့
မေ့လို့မရမှာကိုတော့ လူတိုင်းထက်သူကပိုသိပါသည်

မဖြစ်လာမဲ့ကိစ္စတွေကို ထိုင်တွေးပူနေမဲ့အတူတော့
လက်ရှိကိုလက်ခံပြီး ဟိုးအရင်တွေကလိုပဲ ငေးကြည့်
နေရဖို့သာ သူကတတ်နိုင်သည် ။