CHAPTER 11

217 4 1
                                    

I am now facing the vanity mirror while the stylist does my make up. Nanatili lang akong tahimik dahil kinakabahan ako para sa event na pupuntahan namin mamaya. Do I really need to go with him? Nabasag ang katahimikan noong magsalita ang stylist.

"Ikaw pala ang napangasawa noong anak ni Sir Nicolas. Napaka-swerte mo naman...", wika nito, nangingiti.

"Ahh..opo..", nahihiya akong ngumiti sa kaniya.

"You two are really living together. Mukhang magkaka-apo na si Sir Nicolas ah..", may panunukso sa boses nito.

"Ay-y, wala pa po..", naiilang akong tumawa noong sumagot sa kaniya. Ano ba'ng klaseng usapan 'to?! Anak agad.

"Okay lang 'yan, hija. Natural lang 'yan sa mag-asawa, huwag kang mailang. Darating din ang time na mag-aanak na kayo.", dagdag pa nito na ikinangiti ko nalang. Buti nalang ay napunta na sa ibang bagay ang usapan namin kaya hindi na ako masyadong nailang.

"Let's go! Let's put on your gown.", wika nito pagkatapos akong ayusan at tinulungan akong isuot ang gown ko.

"We're done. You are so beautiful..", masaya nitong wika habang pinakatitigan ang kabuuan ko. Tumingin ako sa salamin at pinakatitigan ang sarili ko.

She curled my long hair, and my makeup suits me. I turned around, and I held my hair to see my back in the mirror. The dark green gown I'm wearing is backless and has a slit on the left side of my leg. It hugs my body perfectly. I look so different, simple yet elegant.

"Thank you po!", napangiti ako at tumingin sa nag-ayos sa'kin.

"You're welcome, hija.", she looked at me with admiration in her eyes, her smile did not leave her lips.

Napahinto kami noong may kumatok sa pinto at binuksan ito. Pumasok mula roon si Lucas. He's wearing a black suit, and his debonair look can take my breath away. He's such a fucking good-looking man.

"You done?", he asked. I just nodded my head.

Nilingon nito ang stylist at tinanguan. Nangingiti namang lumabas ang stylist na parang nakuha niya agad ang nais ni Lucas. Itinuon nito ang atensyon sa akin at pinakatitigan ako. He even touched my face as he admired me.

"Gorgeous.", he whispered, but enough for me to hear. He kept on staring at me.

"Can you please stop staring at me? It's annoying.", naiinis na sambit ko.

"Nagtataray ka na naman.", he laughed and pinched my nose.

"Anyways, here.", he handed me a box. It looks like a necklace box. Kinuha ko iyon mula sa kamay niya at kunot noong binuksan ito. Napaawang ang labi ko noong makita ang laman nito.

It's a Cartier "Lily Of The Valley" Diamond Necklace and Earring Set.

"What is this?", tanong ko at napatingin sa kaniya.

"This is for you.", he said as he carefully took the necklace from the box and put it on my neck.

I was stopped by a flashback in my mind.

"Here. This is my necklace. Whenever you're having a hard time, hawakan mo 'to at isipin mong nasa tabi mo lang ako.", he said while putting his necklace around my neck.

"You're not, and you never have been, alone. Although I may not be there every time you need someone, always remember that you still have people who care about you.", he smiled at me.

Those words. Why did I suddenly remember those words of his while Lucas was putting the necklace around my neck? Napakurap ako noong nagsalita si Lucas.

AT MY LOWEST ( Ongoing )Where stories live. Discover now