Chasing You (Henry)

Chapter Sixteen: Promise

RHAXX

Minsan naisip ko na sana nagka'amnesia nalang ako, para makalimutan ko yung mga masakit na alaala nung nakaraan. It's been so many years yet the memories of me being left behind by the people whose dared to me is still lingered to my system, hindi mawala-wala.

I sighed as I remembered the day when my mother left me. Before, we're once complete family and have a happy life until one day, my mother and father are fighting, I thought it could be fixed, but days have passed and they always arguing on something I don't know. Always shouting and cursing each other name, to the point that they're forgot about me. They left at the house in the morning and come back late, my father was drunk while my mother is go to her room after she got home.

Sa murang edad alam ko na kung paano magtimpla ng gatas, kung dati masaya si mommy na nagtitimpla ng gatas, ako naman ay nakakadong kay daddy habang hinihintay na matapos si mommy sa pagtitimpla, pero ang masayang alaala na 'yun ay naglaho ng bigla akong nabalik sa realidad. Alam ko ang mga nangyayari sa paligid ngunit wala akong lakas na pumagitna sa away nila, hanggang iyak lang ang magagawa ko sa mga panahon na 'yon. Daddy died at the accident lasing ito habang nagmamaneho kaya nahulog sa bangin yung sinasakyan niya. Iyak ako ng iyak habang inaalala 'yung masasayang alaala kasama si daddy at mommy. He promised me, that he will always be my hero, that he will be the one who's at my side during my wedding.

My mother promised me too, sabi niya siya daw yung magsasabit sa akin ng medalya kapag nakakagraduate na'ko ng elementary, high school at college.

"M-mommy, what are your doing?" Utal kong tanong at nagbabadya na namang umiyak, nag-eempake ito, kaya ginawa ko ang lahat para pigilan ito, ngunit winaksi lang ako nito at tinuloy ang pag-eempake.

"I'm leaving." Ani nito, hindi ko na mapigilang umiyak. Yumakap ako dito at nakikiusap na wag akong iwan. Pero kahit anong pilit ko ay tumalikod ito ng tuluyan at sumakay sa taxi, iniwan akong mag-isa kasama nung mga pangako niya. Marami siyang ipinangako na hanggang ngayon hindi natupad. I was five years old back then. I don't know what to do, and how should I lived in this world.

Pumasok ako sa bahay at doon umiyak ng umiyak, ni hindi ko pa namalayan na nakatulugan ko ang pag-iyak. Nagising nalang ako na kumakalam ang sikmura, hindi ko alam kung anong oras na nun kasi hindi ko naman alam kung paano magbasa ng orasan, ni hindi ko pa alam pano magsulat at magbilang nun. Nagtimpla nalang ako ng gatas nun to ease my hungry, 'yun lang ang alam ko that time, ngunit kahit gatas ay hindi ako nabubusog. Nagugutom ako. Iiyak na sana ako ulit ng may kumatok sa pinto ng bahay namin. Sisinok sinok pa akong tumayo nun at binuksan ang pinto, doon bumulaga sa akin ang isang batang lalaki, mas matanda pa ito sa akin at matangkad basi sa physical na anyo nito. May dala itong supot at nakangiting inabot sakin.

"I know you didn't eat yet, so, here's a food. I saw you and your mother later, and I feel sorry for you. You don't deserve this, you must be loved and protected." Dahil sa gutom kinuha ko na itong binigay niya at sinimulang kumain. Nagpapasalamat ako dito dahil kung 'di dahil sa kanya baka umiiyak na siya sa gutom.

"Ahm... Ano pong pangalan niyo?" Hindi ko na maiwasang itanong, mag-isang oras na din itong nakatambay sa bahay at kuwento ito ng kuwento kaya hindi ko maiwasang maitanong 'yon.

"You can call me, Hen Hen. But don't ever call me kuya. I don't like it." Tumango naman ako, he hates if I call him kuya even though he's years older than me. "How about you?" Ani niya at ngumiti, kita kung pano kumislap ang mata nito kaya hindi ko rin maiwasang mapangiti.

"Rara.."

"Rara.. hmm.. what a nice name. By the way, I need to go Rara, baka hinahanap na ako ni mama, babalik ako bukas." Tumango naman ako dito, at hindi maiwasang malungkot. I miss mommy already.