DİLHUN

9.Bölüm

İyi okumalar🍁

Meriç Erden'den...

"Meriç bizi büyük bir dertten kurtardın, Leyla benden daha çok seviyor o yüzüğü." Hakan Bey'in hafif sitemli cümlesiyle herkes gülmüştü.

Kahvaltıdan sonra Ahu babanne ve amcalar gitmişti. Ev ahalisi olarak evde kalmıştık.

"Akşam yemeğini dışarıda yiyelim diyoruz, olur mu?" Leyla Hanım'a bakamadım.

Hâlâ çok utanıyordum. Bana olan bakışları aklımdan çıkmıyordu. Hayal kırıklığı.

"Ben biraz yorgunum gelmesem daha iyi olur." Elçin anında bana dönerken gözlerimi kaçırmıştım.

"O kadar mızıkçısın ki bir tane vurasım geliyor Meriç!"

"He he." diye mırıldandım.

"Zorlama Elçin'cim. Kötü hissediyorsa dinlensin." konuşan Leyla Hanım'la yutkundum. Acaba hâlâ benimle yakın olmak istiyor muydu?

"Hadi film izleyelim ailece." Hakan Bey'in önerisiyle herkes onaylayan cevaplar verdi. Kısa bir süre içerisnde filmi açmışlardı ve izlemeye başlamıştık.

"Bu hırsızları da hiç anlamıyorum." Nilay'ın konuşmasıyla kendimi sıktım.

"Hırsızın neyini anlayacaksın saf kardeşim? Hepsi çöp insanlar." Ellerim istemsizce yumruk hâlini alırken, gözlerimi ekrandan ayırmadım. Ayağa kalktığımda Elçin'in gözleri beni buldu.

"Su içeceğim." diye fısıldadım. Başını sallayıp onayladı beni.

Mutfağa gidip kendime bir bardak su koyarken telefonum çalmıştı. Keşke almasaydım bu lanet şeyi.

"Alo?"

"İlla gel belamı sik diyorsun be Meriç."

"Bak Sinan piçi! Siktir git hayatımdan, paranı bu hafta içi getireceğim yüzük falan yok unut."

"Meriç, kaşınma pezevenk! Dediğimi yap." yüzüme kapanan telefonla sinirle küfür edip salona geri geçtim.

•••

Yazardan...

Zorel Ailesi mutluydu. Çocuklarını bulmuşlardı. Geçte olsa yapmışlardı işte. Her şey yavaş yavaş ilerliyordu ama gelecekten umutluydular. Fakat onları bekleyen şeyi kimse tahmin edemezdi.

İkizler için her şey çok zordu. Elçin, ayak uydurmaya çalışıyordu ailesine. Çünkü korkuyordu. Yalnız kalmaktan korkuyordu. Hayatının yirmi yılını tek geçirmiş ve kendine bir dayanak aramıştı. Güzel şeyler zaman alırdı, Elçin buna inanıyordu.

Meriç ise bambaşka şeyler düşünüyordu. Leyla Hanım'la yaşadıkları şeyden sonra utanmıştı. Bu aileye hiçbir zaman alışamayacağını biliyordu zaten. Çok farklıydılar bi kere.

Herkes salonda film izliyordu. Hakan Bey, Leyla Hanım, Kaan, Deniz, Akın, Ayaz, Nilay, Elçin, Meriç.

Elçin ve Meriç'in akılları ise bambaşka yerdeydi. Birisi, beni severler mi, her şey düzelir mi, mutlu olur muyum? diye düşünürken diğeri, burdan nasıl kurtulacağım, nasıl para bulacağım, nasıl kaçacağım? diye düşünüyordu.