Mężczyzna z tatuażem II [ZAKOŃCZONA]

Tom V, Rozdział 5. Umowa.

꧁꧂

Porwana Lucy nie wiedziała, gdzie dokładnie się znajdywała. Gdy usłyszała dzwonek do drzwi, sądziła, że to starsza pani, która czasami roznosiła gazety za drobne pieniądze. Wybudzona z cudownego snu, już miała wstać z łóżka i otworzyć drzwi, kiedy jej uszy dobiegł donośny łomot. Parę chwil potem we framudze od sypialni stanęło dwóch rosłych mężczyzn z drwiącymi uśmieszkami.

— Wreszcie cię znaleźliśmy ptaszyno — powiedział wysoki brunet i oblizał wargi.

Przestraszona Lucy poczuła obrzydliwe ciarki przechodzące wzdłuż kręgosłupa. Wiedziała, że miała małe szanse, ale musiała walczyć. Czym prędzej chciała sięgnąć po pistolet schowany w szafce nocnej, który w razie wypadku zostawił jej Dragneel, jednak zanim zdążyła się poruszyć, jeden z mężczyzn był już przy niej. Przygwoździł ją do łóżka i zakrył usta swoją wielką dłonią. Wydała z siebie zbolały jęk, bo dociskał ją tak mocno, że miała wrażenie, iż lada moment pękną jej żebra.

— Cii. — Uciszył ją, kiedy próbowała się wyrwać.

Wyobrażała sobie najgorsze okrucieństwo, jakie można było wyrządzić kobiecie. Przerażona, z całych sił próbowała się wierzgać i wyrwać, ale w starciu z umięśnionym mężczyzną nie miała żadnej szansy. Była bezbronna i zdana na łaskę swoich oprawców.

— Bądź grzeczna, a wszystko pójdzie gładko — powiedział ten drugi, przykładając jej chusteczkę do nosa z jakąś substancją.

Lucy wiedziała, że to środek nasenny. Starała się tego nie wdychać, ale jej organizm rozpaczliwie domagał się tlenu. Parę chwil potem poczuła, jak jej ciało robi się odrętwiałe i ciężkie. Zanim straciła przytomność, pomyślała o Dragneelu.

Znów stała się celem i dała się schwytać, pomyślała zawiedziona swoją bezużytecznością.

Potem nastała ciemność.

꧁꧂

Heartfilia ocknęła się dopiero parę minut temu. Siedząc na krześle, wciąż odczuwała skutki nagłego uśpienia. Było jej niedobrze, a wręcz zbierało na wymioty. Niestety nie była w stanie niczego zobaczyć, ponieważ miała założony worek na głowę. Raptem usłyszała nadchodzące kroki i rozmowę dwóch osób. Rozpoznała ich głosy, ponieważ były takie same, jak w mieszkaniu. Poczuła, jak w akompaniamencie śmiechów, wiążą jej nadgarstki szorstką liną. Byli przy tym bardzo niedelikatni.

— Hej, nie szarp nią tak, idioto! Przecież miała być nieuszkodzona!

— Huh? Jak jesteś taki mądry, to sam to zrób! — oburzył się ten drugi. — O, popatrz tylko, wygląda na to, że śpiąca królewna się przebudziła — dodał przez śmiech. — Dobrze się spało? — zadrwił.

W tym momencie worek z jej głowy zniknął. Oślepiło ją ostre światło i potrzebowała dłuższej chwili, by się przyzwyczaić. Gdy tylko jej oczy nabrały ostrości, ponownie ujrzała twarze porywaczy. Jeden był blondynem o błękitnych oczach, drugi miał ciemne włosy i oczy tego samego koloru. Byli dobrze zbudowani i obaj posiadali taki sam tatuaż na ramieniu. Zapewne symbolizował on przynależność do mafii.

— Gdzie ja jestem? — zapytała z lekką chrypką. Zaschło jej w gardle.

— Na twoim miejscu nie zadawałbym pytań — parsknął brunet. — Zaraz zobaczysz się z szefem, dlatego radzę ci być grzeczną.

— On nie toleruje nieposłuszeństwa i strach pomyśleć, co się stanie, jeśli nie będzie dziś w humorze — dodał drugi z zawadiackim uśmieszkiem.