မေမီအိပ်ယာနိုးတော့ မေမီ့ဘေးတွင် အသက်သမျှမြတ်နိုးရသူလေးက အိပ်ပျော်နေတုန်းပဲ
ဘားမမလိမ်းခြယ်ထားတဲ့ မျက်နာလေးကအေးကြည်ပီး လှလိုက်တာကွယ်
အန်တီ့နဖူးကိုခပ်ဖွဖွနမ်းရင်း
"အလှတရားတွေအားလုံးမရှိတော့ရင်တောင်
အသက်ကိုမောင်မြတ်နိုးဦးမာပဲ"
ခပ်တိုးတိုးပြောပီး ထရန်ပြင်လိုက်တော့
အန်တီကမျက်လုံးကလေးပွတ်ပီး
"နိုးနေပီလားမောင်"
တဲ့ချစ်လိုက်သယအသက်ရယ်
"နိုးနေတာကြာပီ မောင့်အသက်ကလေးကတလှလို့ကြည့်နေတာ"
"ဘာအသက်လဲ မောင်နော် လူကြီးကို"
"ဘာဖြစ်လဲကွာ ချစ်လွန်းလိုချစ်စနိုးနဲ့ခေါ်တာကို"
"မောင်နော် တို့ကမောင့်ထက်15နှစ်နီးပါးကြီးတာကို"
"ချစ်တယ် အသက်"
"လာပြန်ပီအသက်"
"ဟုတ်တယ်လေ အသက်ကမောင့်ရဲ့အသက်
မောင့်ဖြစ်တည်မှု့အားလုံးကအသက်ပဲလေ"
"ယုံပါဘူး"
"အသက်နော် ထပ်ပီးသက်ပြပေးရမလား"
မေးပီးလူယုတ်မာပြုံးပြုံးပြလိုက်တော့
စောင်ကိုခေါင်းထိခြုံလိုက်ပီး
"မောင်ဟာလေတကယ်လူယုတ်မာကြီး"
"လူယုတ်မာလေးပါအသက်ရဲ့"
မျက်လုံးလေးပဲဖော်လာပီး
"ဒါဆို လူယုတ်မာကြီးကဘယ်သူတုန်း"
"အသက်လေ"
"ဘာ မောင်နော် တို့ကဘာလုပ်နေလို့တုန်း"
"မောင့်ကိုချစ်တယ်လို့လဲမပြောဘူးလေ"
ပြောလိုက်တော့ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လာကာ
"တို့ရဲ့အသွေးအသားတွေတောင်မောင့်အတွက်ပေးခဲ့ပီးပီလေ တို့ရဲ့ဘဝကိုမောင့်ကိုပေးလိုက်ရတဲ့တွက်တို့နောင်တမရဘူးမောင်"
"နောင်တမရစေပါဘူး အသက်ရယ်
ဟောဒီ့ကမောင်က အသက်ရှူနေသ၍
နှလုံးခုန်နေသ၍အသက်ကိုချစ်နေမာ"
"အွန် တို့လဲမောင့်ကိုသိပ်ချစ်တယ်"
"မောင်ကပိုပါတယ်ကွာ"
YOU ARE READING
မောင့်အိမ်သူသက်လျာ(Completed)
Romanceအမျိုးသမီးနှစ်ယောက်ရဲ့ချစ်ခြင်း (ပထမဆုံးရေးတဲ့ ficလေးမို့လိုအပ်ချက်လေးတွေ နားလည်ပေးပါဦးနော်)
