ZEMHERİ

4. Bölüm: Azrail

İlacı kullanmaya başlayalı 2 gün oldu. Hala aynıyım. Hatta zaman zaman daha da kötü hissediyorum. Yaşamak bana o kadar zor gelmeye başladı ki. Annem yanıma gelip tavsiye veriyor. "İlacın hemen etki etmesini bekleme. 1 ay sonra emin ol kendine geleceksin." Bana hiç de öyle gelmiyordu. Rüyalarımda sürekli intihar ettigimi görüyordum. Bazen nefes almak bile yorucu bir hale geliyordu. Artık yaptığım her şeyden zevk almak istiyordum. Eski resimlerime bakıp iç geçiriyordum. Ne kadar mutluymuşum. Kafamı duvarlara vursam da kötü düşüncelerden çıkamıyordum. Bu illetin biteceğine olan inancım günden güne azalıyordu. Artık dualarımda bir an önce ölmeyi diliyordum. Tanrı belki kabul eder inancı ile.

Yine bir gün dua ederken karşımda siyah bir gölge belirdi. Uzun ve karanlık. İnanılmaz derecede korktum. Dimdik duruyordu. Önce benim hayal gücüm olduğunu düşünüp uyumaya çalıştım ama hala oradaydı. Cesaretimi toparlayıp yanına gitmeye karar verdim. Ne olur ne olmaz diye elimde süpürge vardı. Yanına geldiğimde bir anda yok oldu. Bacaklarım tir tir titrerken arkamdan bir nefes sesi aldım. Arkama döndüğümde o şey belirdi.

- Demek bu kadar çok ölmek istiyorsun!

- Anlayamadım.

- Duaların kabul oldu. Seni öldüreceğim.

- Ne! Kimsin sen? Ne saçmalıyorsun? ( Bağırıyordum ama sesimi duyan yoktu.)

- Boşuna kendini yorma. Kimse seni duyamaz.

- Ne istiyorsun benden?

- Dedim ya seni öldüreceğim.

- Kimsin?

- Tanrı duanı kabul etti. Seni öldürmek için ise beni seçti.

- Şaka olmalı bu. Rüyada mıyım acaba? Demek duam kabul oldu.( Deli gibi gülüyordum.) Hiç güleceğim yoktu gerçekten.

- Son dileğin nedir?

- Sen ciddisin. İnanamıyorum! ( Tanrının duamı kabul etmesi o kadar mutlu etmişti ki. Sonunda ölecektim. Kuş gibi hafiflemiş bir haldeydim.)

- Son kez soruyorum. Son dileğin nedir?

- Bana son üç ay verin lütfen. Annemle vakit geçirmek istiyorum. Eğer öleceksem bu dünyada hiç var olmamayı dilerdim. Yani ne ailem beni tanısın ne de diğerleri. Ben bu dünyaya hiç gelmemiş gibi olayım.

- Pekâlâ. Kararından dönemeyeceğini belirtmek istiyorum. Eğer ki yaşamak istersen maalesef ki gerçekleşmeyecek. Bütün bu söylediklerimden sonra kararını ver.

Kahkaha atmaya başladım. " Ben ölsem bu dünyada üzülecek tek bir insan var o da annem. Ne arkadaşım var ne de sevdiğim. Sizce alay ediyor gibi mi görünüyorum? Günlerdir ölmeyi diledim sonunda dileğim kabul oldu. Tanrıya şükürler olsun".

- Dileğin gerçekleşecek. Üç ay sonra geleceğim.

Bir anda yok oldu. Çok mutlu olmuştum. Kararımı değiştireceğimi sanması komikti. Bu dünyada ne olursa olsun ölümden daha güzel değildir herhalde. Aşık olmak bile...