Η χαμένη πριγκίπισσα

Κεφάλαιο 10: Nicholas

Δεν ξέρω τι σκεφτόμουν όταν την πήγα στο δωμάτιο της ξιφασκίας. Δεν μπαίνει κανείς εκεί μέσα, κανείς εκτός από τον αδερφό μου και την μαμ- κανείς άλλος.

Ποιόν κοροϊδεύω; ξέρω γιατί το έκανα.

Φοβήθηκα πως θα έφευγε και έπρεπε με κάποιο τρόπο να την κρατήσω μαζί μου για λίγο ακόμα. Με κάθε κόστος.

Ποτέ δεν ήμουν τόσο επιπόλαιος, τόσο παρορμητικός αλλά μαζί της... νιώθω σαν να μην έχω άλλες άμυνες και το χειρότερο είναι πως εκείνη ανταποκρίνεται. Μπορώ να καταλάβω αν αρέσω σε μια γυναίκα και η Viviana φαίνεται να νιώθει την ίδια έλξη που νιώθω και εγώ για αυτήν. Μόνο που τώρα, ότι και αν νιώθουμε πρέπει να το διώξουμε. Τώρα θα γίνω βασιλιάς. Ο πατέρας μου περιμένει να φέρω στο παλάτι την γυναίκα που θα παντρευτώ. Δεν θέλω να παντρευτώ με μια άγνωστη. Δεν θέλω να κάνω γάμο από συμφέρον.

Η μαμά μου θα θύμωνε με τον πατέρα μου αν ήταν εδώ. Θα με καταλάβαινε, Αλλά δεν είναι. Είμαι μόνος μου, μόνος μου με τις υποχρεώσεις μου και όσο και αν με σκοτώνει οφείλω να τις αναλάβω. Έτσι κάνουν οι σωστοί βασιλιάδες. Το ίδιο θα έκανα εγώ.

Όλα αυτά όμως δεν τα σκέφτηκα όταν της έδειξα το δωμάτιο. Ούτε όταν τα χέρια μου ακουμπούσαν την μέση της και έπιαναν σφικτά τα κόκκινα της μακριά μαλλιά. Έχασα το μυαλό μου όταν τα χείλη μου απείχαν μερικά εκατοστά από το αυτί και τον λαιμό της...και είχε και εκείνο το σημάδι στον σβέρκο της που για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν λέει να ξεκολλήσει από το μυαλό μου. Λες και ήταν το ωραιότερο πράγμα που έχω δει ποτέ. Και εχθές για μια στιγμή, μια τόση δα μικρή στιγμή απερισκεψίας, φαντάστηκα τα χείλη μου πάνω του, τα μάτια της να κλείνουν και να βγαίνει από τα χείλη της το όνομα μου...

Δεν σκεφτόμουν ούτε όταν της ζήτησα να με συναντήσει στο ίδιο δωμάτιο την ίδια ώρα με εχθές. Όταν είδα εκείνο το σημάδι ήμουν πλέον σίγουρος πως η Viviana ήταν η Rose. Δεν το αρνήθηκε, θα ήταν ανόητο να το κάνει. Αν μάθαινε ποτέ ο πατέρας μου πως η κοπέλα που του είπα πως θέλω να παντρευτώ δεν είναι γαλαζοαίματη αλλά είναι η σχεδιάστρια μόδας που προσέλαβε να δουλεύει για εμάς, θα την έδιωχνε και θα αποφάσιζε αυτός ποια θα παντρευόμουν. Κάτι το οποίο σύντομα θα είναι αναπόφευκτο αν δεν έβρισκα εγκαίρως μια πριγκίπισσα να παντρευτώ.

Η ώρα περνούσε και ήμουν στο δωμάτιο της ξιφασκίας μόνος να περιμένω την Viviana να εμφανιστεί, όπως ακριβώς της ζήτησα. Είχαν περάσει ήδη δύο ώρες και δεν είχα άλλο την υπομονή να περιμένω. Ήδη περίμενα πάρα πολύ ώρα. Ήξερα όμως πως θα το έκανα ξανά.