Η χαμένη πριγκίπισσα

Κεφάλαιο 25: Viviana

Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως κάτι τόσο απαίσιο είχε συμβεί στην μαμά του. Τώρα καταλάβαινα γιατί δεν ήθελε να μου μιλήσει για εκείνην. Ήταν επίπονο και μόνο στη σκέψη του.

Δεν ήξερα αν η δική του ιστορία ήταν καλύτερη η χειρότερη από την δική μου. Να χάνεις τους γονείς που περνούσες κάθε μέρα της ζωής σου μαζί τους ή να χάνεις τους γονείς που δεν γνώρισες ποτέ;

"Αρκετά για μένα" αλλά δεν ήταν αρκετό, ήθελα να μάθω κι' άλλα, ήθελα να μάθω τα πάντα για αυτόν. Έβαλε τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου και το χάιδεψε. Έκλεισα τα μάτια μου από την ζέστη του αγγίγματος του. Πόσο που είχε λείψει. Αλλά ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Κοίταξα τα μάτια του, τα χείλη του και ξανά τα μάτια του πριν πλησιάσω το κεφάλι μου. Χαμογέλασε όταν τα στόματα μας απείχαν μόνο μερικές αναπνοές μακριά και ένωσα τα χείλη μας. Δεν κουνήθηκε κανείς. Τα χείλη μας ήταν ενωμένα χωρίς να κινούνται.
Κοιταζόμασταν στα μάτια. Πόσο μου είχε λείψει. Πήρε μια ανάσα και κούνησε τα χείλη του πάνω στα δικά μου, διατακτικά στην αρχή αλλά μετά γρήγορα. Δάγκωσε το κάτω χείλος μου και έφυγε από τα χείλη μου μια ανάσα πόνου και ηδονής.

Άρχισε να φιλά και να δαγκώνει τον λαιμό μου, σε όλο του το μάκρος. Αργά και αισθησιακά. Έγειρα πίσω τα κεφάλι μου, δίνοντας του καλύτερη πρόσβαση και ξεροκατάπια κάτω από το φιλί του στο κέντρο του λαιμού μου. Η αίσθηση του πάνω μου ήταν τόσο ωραία που δεν ήθελα να φανταστώ την μέρα που δεν θα την ένιωθα ξανά.

Φιλούσε τον γυμνό μου ώμο.
"Είσαι δικιά μου" Ακουγόταν τόσο ωραίο από τα χείλη του, τα χείλη που διέσχιζαν όλο μου το σώμα και έστελναν φωτιές. "Πες το" είπε απαιτητικά και δεν μπορούσα παρά να κάνω ότι μου λέει. Τα μάτια του έστελναν φωτιά σε κάθε σημείο που κοιτούσαν και η βαθιά του φωνή έστελνε ρίγος σε όλο μου το σώμα.

"Είμαι δικιά σου" είπα χωρίς ανάσα και χαμογέλασε ικανοποιημένος από την απάντηση μου. Με το ένα του χέρι έβαλε τα δικά μου πάνω από το κεφάλι μου στην άμμο όσο οι φτέρνες μου βρεχόντουσαν από το παγωμένο νερό της θάλασσας μπροστά μας.

Ξαπλώναμε στο σημείο που η άμμος συναντούσε το νερό. Το νερό ήταν κρύο σε αντίθεση με την ζέστη του σώματος μας. Δεν ήταν όμως αρκετό για να σβήσει την φωτιά μας.

Έξω είχε σκοτεινιάσει εντελώς.
Ξάπλωνα πάνω στο στήθος του και άκουγα την καρδιά του που κτυπούσε γρήγορα. Άραγε να έκανε έτσι για μένα;