"Ulan bari Polat de." dedi. Sesi yalvarır gibi çıkmış gözleri beklentiyle doluydu. "Mirza demiyorsan deme ama en azından Polat de."
"Sen yengeye Elif diyor musun?" dedim alayla bir dizinin repliğine gönderme yaparak.
"Sen Polat de. Gerekirse dünya...
Elif Naz omuz silkip "Ben alırım babaanne." diyip çıktı evden.
Önceden koştuğu sokaklardan artık yürümek bile istemiyordu. Hevesle gitmek için can attığı o parkın önünden bile geçmek istemiyordu.
Koca konağa da sığamıyordu.
Aylardır görmediği tek dostunun varlığını bile unutmuştu. Okullar yine tatil olmuş ve Polat yine ve yeniden üç ay boyunca ortalardan kaybolmuştu.
Ama bugün dönmüş ve döner dönmez parka koşmuştu. Saatlerdir bekliyordu ama Boncuk gözlü kız bir türlü gelmiyordu.
İçine kurt düşmüş daha fazla dayanamayıp Dağlı konağının yolunu tuttu. İçinden kötü bir şey olmaması için dualar ederken sokağın başındaki Boncuk gözlü kızı gördü.
Üç ay. Sadece üç ay uzak kalmıştı ama çok şey değişmişti.
Başını yerden kaldırmayan, yüzü bir an olsun gülmeyen, gözlerindeki ışığı sönen bu kız çocuğu onun Boncuk gözlü sevdiği değildi.
