Poseidon

8

Selamlarr

Bu fici devam ettirmeyi gerçekten çok istiyorum umarımda devam ettiririm.

Keyifli okumalar 🤍

—

Taehyung'un söyledikleri ile hafifçe kaşlarımı çattım. Dışarıda bir fırtına vardı ve Taehyung bunun nedeninin babası olduğunu söylüyordu. Derin bir nefes alarak hemen çaprazımda oturan endişeli bedene hafifçe eğilip yavaşça elini kavradım. Onu sakinleştirmek için sesimi kısık ve rahat tutmaya özen gösterdim.

"Bunu nereden biliyorsun?"

Elini tutmam ile Taehyung endişe dolu gözlerini camdan ayırıp bana çevirmişti. Derin bir nefes alarak kafasını sağa sola sallamış ve kendisine gelmeye çalışmıştı.

"Sadece hissediyorum."

Taehyung'un kısık sesle söylediklerinden sonra oturduğum yerde ona biraz daha eğilip endişesini azalatmak amacıyla hafifçe gülümsedim.

"Sadece korkuyorsun, yine o geceyi hatırladığın için endişeli hissediyorsun."

Çaprazımdaki beden söylediklerimden sonra çokta tatmin olmamış ifadesi ile oflayarak kafasını eğmişti. İçinin rahatlamayacağını biliyordum ama endişelenmesi gereken bir durumda yoktu.

"Bak şu an güvendesin, okyanusla aranda hiç bir bağ yok, baban seni yanına çekemez. Bu sadece normal bir fırtına baban yapıyor olsa bile sana ulaşamaz."

"Haklısın, ben biraz boş bir kuruntu yaptım."

Taehyung beni ve kendisini geçiştirmek için bir şeyler mırıldansa da endişesi hala yüzünden okunuyordu. Aslında bu hareketlerine anlam veremeyip tuhaf karşılasamda onu endişelendirmemek için üzerinde durmamıştım. Bu sadece normal bir fırtınaydı ve Taehyung'un direkt olarak babam yapıyor demesi banada tuhaf gelmişti.

Oturduğum yerde doğrularak sırtımı sandalyeye yaslamış ve derin bir iç çekmiştim. Şahsen yaşadığımız durumu halen anlamış değildim. Bir film veya bir kitap gibiydi. Büyük fırtınalar çıkarabilecek kadar güçlü bir adam neden oğlunu zorla çiftleştirsin ki? Bazen yaşadığımız şeyin gerçekliğini bile sorguluyordum. Gerçek olmayacak kadar hayal ürünü gibiydi. Deniz erkeği, okyanusun altındaki yaşam ve bilmediğim daha fazlası. Gerçekler mantığım ile çelişiyordu yada bu hikayede eksik bırakılan bir şeyler vardı. Mesela, bu zamana kadar nasıl olurda kimse deniz adamlarını görmez? İnsanlar okyanusun derinliklerini göremeseler bile araştırmacılar bu insanları nasıl göremez? Deniz altında yaşamın olduğuna dair nasıl bir ipucu bulamazlardı?

Fakat inanmıyorum da diyemezdim çünkü Taehyung karşımdaydı. Her şeyi kendi gözümle görmüştüm. Kuyruğunu görmüştüm, dokunmuştum hatta insana dönüşme anında bile yanındaydım. Ama bunları birine anlatsam büyük ihtimalle hayalperest bir deli olduğumu düşünürdü.

Peki, Ya ben gerçekten deliysem?

Aklıma düşenler ile hafifçe kaşlarımı çatmış ve bakışlarımı, düşünceli ifadesi ile etraftı izleyen bedene çıkarmıştım. Ya Taehyung aslında yoksa? Ama evimdeki diğer insanlarda onu görmüştü. Fakat ya deniz erkeği değilse ve bunu ben kendi kafamdan uydurmuşsam?

Aklıma hızla giren şüpheler ile korkuyla yaslandığım yerden ayrılmış ve kafamı eğerek bakışlarımı masanın altına çevirmiştim. Taehyung'un bacaklarına dikkatle bakmış ve bunların kuyruk olup olmadığını düşünmüştüm.

Karışan kafam ile bakışlarımı masanın altından kaldırdığımda anlamaz gözlerle bana bakan bakışlar ile karşılaşmıştım.

"Jungkook, iyi misin?"