BATERİST

11. GERÇEĞİ SÖYLEMEK

Selam, bol bol oy ve yorum beklerim. Keyifli okumalaaar.

Sizce ben tüm gece uğruna nelere katlandığım şu müjdeli haberi düşünüp durmuş muyumdur?

Maalesef, durmuşumdur.

Yani Pars'ın dediklerini biraz düşününce bi hoşuma gitmedi değil hani. Benim şarkı önerimi beğenmişlerdi ve tekrardan bir şey söylememi istemişlerdi. Bu gurur verici bir şey desem çok mu düşmüş olurdum acaba...

Saat 03.20'yi gösteriyordu. Soğumuş kahve kupamı komidinin üstüne bıraktım. Yatağıma bağdaş kurup önüme koyduğum bilgisayarda rastgele spotify listelerinden müzikler çalıyordu. Çoğuda şu anki ruh halime uyuyordu. Sanki hiç geç olmamış gibi biraz daha şarkı dinleyip düşünmeye ve bir şeyler yemeye karar verdim.

Tam olarak bitmişliğin ve yıkıklığın resmiydim şu an.

Pars aptalının beni neden o lanet gruba almadığını sorgulayıp duruyordum aslında saatlerdir. Çok fazla teori üretmiştim ama hepsi gerçekten uzak ya da ona -gerçeğe- teğet geçen boş teorilerdi. Amaç düşünmekten kafa patlatmaktı ve onuda çok güzel yapıyordum vesselam.

"Valla şu an harcadığım düşünme enerjisini biraz derslere harcasaydım derecelik öğrenciydim anasını satayım." Diye kendi kendime mırıldandım. Gözlerimi kapatıp başlayan şarkıya odaklandım. Bazen yeni müzikler dinleyip hayal alemine göç etmek ruhu iyileştirirdi. Özellikle benim gibi aile hayatında çok çalkantılı şeyler yaşıyorsanız onda on aktiviteydi...

❤️‍🩹

Sizce ben gözlerim kapalı şarkı dinlerken yatağa devrilip uyuya kalmış mıyımdır?

Aksi durumda boynumun bu kadar feci tutulmasının açıklaması yoktu.

Beni uyandıran şey ise son ses Kibariye- Lafı mı olur, adlı şarkının telefonumda alarm olarak çalmasıydı. Evet ablanız sokak Tofaşçılarına biraz fazla özeniyor...

Kapanmış ve yerli yerinde duran bilgisayarıma hüzünlü bir bakış atıp kalktım. Boynumu esnetmek için birkaç hareket yaptım ayakta. Bununla da yetinmeyip tüm vücudum için birkaç esneme hareketi yaptım. Çok işe yaramasada ilk uyandığımdan daha iyiydim. Ayrıca hâlâ çok uykum vardı maalesef.

Güne boktan bir şekilde başlamak tam bize göre bir hareketti gerçekten.

Banyoya gidip aynadan baktım kendime. Saçım dün akşamki kabarıklığını koruyordu. Gözaltlarım hem şişmiş hem de hafiften morarmıştı. Kısacası ağzım yüzüm dağılmıştı. Güzelce of çekerek yüzüme birkaç kere su çarptım. Sonrasında banyoda diğer işlerimi halledip giyinme odama geçtim. Giyindikten sonra yüzüm için kapatıcı, nemlendirici, allık vesaire ne varsa kullandım. Hayalet gibi görünmekten iyiydi.

Zamanım daraldığı için uzun uzun saçımla uğraşamayacaktım maalesef. Zaten üşeniyordum. Sadece tarayıp kendi haline bıraktım. Bir günlüğüne kabarık ve kötü saçla görünmekten bir şey olmazdı.

Tam dönüp gidiyordum ki masanın üzerinde duran çerçeveye kaydı gözüm. Annem, babam ve benim olduğum bir fotoğraf. Kenarları yanmıştı. Yıllar önceki olaydan kurtarabildiğim bir parçaydı. Abim de vardı aslında burda ama onun olduğu kısım tamamen yanıp kül olmuştu. Çerçeveyi elime aldığım sırada yatağa oturduğumun bilincine sonradan varmıştım.

Kaybettiğimiz insanların seslerini unutmak üzere olmak nasıl bir çaresizlikti?

Unutuyordum.