【İ𝖓𝖐𝖎𝖘𝖆𝖗】 𝑪𝒉𝒖𝒖𝒚𝒂 𝒙 𝑹𝒆𝒂𝒅𝒆𝒓

~12.Bölüm:Cüce~

Medya=ben
Keyifli okumalar.

"Ben ebe olmam."

"Ben de ebe olmam," Siyah saçlı oğlan yanındaki ikizini öne ittirip konuşmaya devam etti. "bu cüce ebe olsun."

"Ne ebesi ya, ben saklanmak istiyorum."

"Tamam, durun da sayışalım."

Kırmızı saçlı kızın önerisi ile ikiz kardeşler itişmeyi bırakarak onun saymasını beklediler. Ebe olarak siyah saçlı oğlan çıkmıştı.

"Hayır ama Akane, bu cüce Eiko varken ben ebe olamam."

Eiko kötü gözlerle ikizine baktı. Bu çocuğun nesi vardı? Bütün oynadıkları oyunlarda kendisi ebe olmasın diye ikizini öne atıyordu.

"Bana bak Kaito, ikizimsin demem seni annemlere şikayet ederim."

"Bende çok korktum." Kaito dediklerinden sonra ikizine dil çıkarmayı unutmamıştı.

"Çocukluk yapmayın da oyuna başlayalım artık, çok sıkıldım."

Kaito oflayarak yüzünü duvara yasladı ve saymaya başladı. O saymaya başlar başlamaz Akane ve Eiko gülerek farklı yönlere koşmaya başladılar.

Eiko, Kaito'nun asla girmeyeceği, oraya bakmayacağı bir yer biliyordu. Orası dayısının ofisiydi. Dayısı genel olarak ofisine girme izni vermiyordu ama bazenleri dayısından habersi minik kaçamaklar yapıyorlardı çocuklar. Genelde bu kaçamakların başı Eiko oluyordu. Sonuçta aralarındaki en yaramaz Eiko'ydu.

Eiko koşarak dayısının ofisinin önüne geldi. Kapıyı hafifçe aralayıp o küçük aralıktan kafasını sokarak içeride birinin olup olmadığını kontrol etti. Kimsenin olmadığını görünce küçük adımlarla içeri girdi ve kapıyı ardından kapattı.

İçeri girer girmez Eiko'nun aklına ilk gelen şey Kaito'nun buraya gelme ihtimaliydi. İkizi onun burada olduğunu düşünecek kadar akıllı değildi belki ama yinede saklanacak bir yer bulmalıydı. Etrafına bakmaya başladı Eiko. En sonunda gözü dayısının paltosunu astığı kapaklı dolaba takılmıştı. İşte saklanacak en güzel yeri bulmuştu!

Hemen dolabın içine girdi ve beklemeye başladı. Kısa süre sonra ofisin kapısının açılma sesini duydu Eiko. Merakla iki kapak arasındaki minik boşluktan kimin geldiğine baktı. Ne var ki babası ve dayısının konuşarak ofise girmeleri beklediği bir şey değildi.

Eiko'nun korkudan gözleri küçüldü ve nefesini tuttu. Eğer babası ve dayısı onu görürse çok azar işiteceğini biliyordu. Yinede ne küçük boşluktan bakmayı ne de onları dinlemekten çekildi. Sonuçta onun yaşındaki çocuklar onun gibi gereğinden fazla meraklı oluyorlardı.

Eiko babası ve dayısının ne konuştuğunu anlamaya çalışsada sadece kendi isminin geçtiği bazı kısımları anlamıştı. Ama yinede ne konultukları onun için bir sır gibiydi.

Konuşmaları bir süre sonra hararetlenerek devam etmişti. Eiko'nun babası sesini yükseltmiş sanki birisini korumaya çalışır gibi dayısı ile konuşmaya başlamıştı. Dayısı ise sanki duydukları umrunda değilmiş gibi hafif gülümsemesi ile sakince cevaplıyordu Eiko'nun babasını.