Muhteriz ( Mahalle Hikayesi ) ( TAMAMLANDI ) ( DÜZENLENECEK )

13.BÖLÜM

Kusura bakmayın şekerparelerim biraz geç attım bölümü ama anca atabildim neyse çok uzatmayım sizi seviyorummmm.

İyi okumalar şekerparelerim...

Yazar'dan

Kaç saat olmuştu bilmiyordu Demir artık zaman kavramını yitirmişti, onun yeşilliklerini kaç saattir görmüyordu, bilmiyordu ama geçen her dakika onun ölümü oluyordu.

Koridorun başından Barlas’ın geldiğini gördü bir öfkeyle oturduğu yerden kalktı ve Barlas’ın üzerine bir hışımla yürüdü niye geldi ki diye düşündü bu saatten sonra niye geldi ki

Hızla Barlas’ı yakısandan tuttu ve bir yumruk geçirdi yüzüne " NİYE GELDİN LAN ?" diye bağırdı bir kere daha vurdu

" NOLUYO LAN" diye aynı şekilde karşılık verdi Barlas " Gökçe nerede ?" diye sordu

Kahkaha attı Demir " Gökçe öyle mi Gökçe onca saat neredeydin lan " dedi

Sustu Barlas suçluydu biliyordu haberi aldığında delirmişti ama gelememişti görevdeydi çünkü kardeşini işinin önüne alamamıştı daha çok kızdı kendine

" Niye sustun lan , neredeydin onca saat o kız bu kadar acı içindeyken neredeydin, o kız bana geldi şerefsiz bana geldi sen yoktun çünkü sana anlatamadı bana geldi o zaman neredeydin de şimdi gelmiş kız burada yaşama mücadelesi verirken nerede diye soruyorsun"

Bu sözlerle acıyı hissetti Barlas göğsünü yakıp geçti bu acı  haklıydı çünkü küçük kardeşinden uzaklaşmıştı o bu kadar mücadele verirken onu koruyamamıştı

Demir Barlas’ı geri itti ona git demedi Gökçe üzülürdü çünkü abisinin burada olmaması onu çok üzerdi. Yine gidip aynı yere oturdu bekledi... bekledi...sonra sanki kalbi o zamana kadar hiç atmıyormuş gibi kalbinin atışını hissetti

Gökçe'den

Gözlerimi araladım görüş alanıma direkt beyaz tavan girdi , etrafa bakınmaya çalıştım ardından kapı açıldı ve biri içeri girip önümde durdu " Gökçe hanım ben doktorunuz Cezayir kendini nasıl hissediyorsunuz ?"diye sordu

Ağızımda oksijen maskesi olduğu için cevap veremedim doktor gelip gözlerimi kontrol etti " Evet şuanlık herşey yolunda" dedi ve karşıya baktı bende bakışlarımı o tarafa çevirdim bizimkiler camdan bana gülümseyip el sallıyordu.

Ailem oradaydı

Onlara el sallamaya çalıştım tabii ne kadar olursa o kadar olmuştu benimkide. Gözlerim bir kişide takıldı Demir bana gülümsedi ve dudaklarını oynattı başaracağını biliyordum,seni seviyorum sarı civ civ

Gözlerim şaşkınlıkla açıldı

Ben mi yanlış okumuştum dudaklarını bunu demiş olamazdı değil mi ?

Bakışlarında hiçde yanlış anlamışım gibi bakmıyordu

" Birazdan sizi normal odaya alacağız o zaman görüşürsünüz arkadaşlarınızla"

Kafamı salladım sadece yine üzerime bir ağırlık çöktü ve uyku beni ele geçirdi

                       3 saat sonra

Kapı hızla açıldı ve nerdeyse on kişi aynı anda içeri girdi Çisen hızla gelip bana sarıldı acıyla yüzümü buruşturdum " Çok korktum sana bir şey olacak diye " deyip ağlamaya başladı