Muhteriz ( Mahalle Hikayesi ) ( TAMAMLANDI ) ( DÜZENLENECEK )

17. BÖLÜM

İyi okumalar şekerparelerim...

Doya doya - Kalben
Bebeğin beşiği çamdan - Grup Abdal

Demirden

Karşımdaki mezara bir kez daha baktım , bitmişti artık yıllarca uğruna savaştığım şeyin sonuna gelmiştim . Mezara biraz daha yaklaştm ,zamanında asla kabul etmek istemdiğim ismi tekrardan okudum VEFA YASAER kardeşim , canımdı ,herşeyimdi ,bütün varlığımdı...

" Başardım kardeşim aldım intikamını kanın yere kalmadı " dedim fısıltıyla bu onu geri getirmeyecekti biliyordum ama yinede duysun istedim bilsin istedim. " Hani bana demiştin ya sen kimsyi sevemezsin diye , sevdim Vefa gerçekten sevdim hala da deli gibi sevviyorum ama onuda senin gibi kaybedeceğim diye ödüm kopuyor ne yapacağımı bilmiyorum ondan uzakta duramıyorum bir çıkmaza girdim , keşke sende onunla tanışabilseydin eminim sende onu çok severdin oda seni severdi " dedim

Gerçi o herkesi sever dedim içimden ama Vefa duymasındı bunu belki üzülürdü

" Seni seviyorum kardeşim bir dahakine onunla geleceğim " deyip arkamı döndüm gidebileceğim tek durağım vardı zaten Gökçe...

Gökçe'den

" Bitti " diye fısıldadı dağılmış bir şekilde

Ne bitti diye sormadım çünkü neyin bittiğini biliyordum...

Hızla Demir'e sarıldım kollarını anında belime dolandı " Tamam geçti artık bitti" diye fısıldadım kulağına

" Bitti" dedi tekrardan

Almıştı kardeşinin intikamını o çeteyi yakalamıştı.

Dakikalarca öyle sarılmaya devam ettik " Artık içeri mi geçsek ev soğudu" dedim en sonunda

Hafifçe geri çekildi " Olur" dedi ve kapıyı kapatıp elimden tutarak beni salona götürdü yan yana koltuğa oturduk " Daha iyi misin ?" diye sordum

Kafasını salladı kesinlikle yalandı iyi değildi

" Bana bir şeyler anlat ister misin ?" diye sordum bu sefer benimle konuşsun istiyordum

" Huzur buldu Gökçe, kardeşim sonunda huzur buldu " dedi elimi sıkarak

" Evet canımın içi huzur buldu bunu sen başardın" dedim bir elimle yanağını okşarken

" Yedi yaşındaydım o yetimhaneye girerken Vefa yani kardeşim üç yaşında falandı, babam kolumuzdan tutup bizi atmıştı oraya o zaman yaramazlık yaptığımız için bize ceza olarak oraya bıraktı ama geri gelecek sanmıştım sonra anladım ama tabi herşeyi annem bırakmıştı ilk bizi sonra babamda bize bakmak istememişti. On sekiz yaşına kadar yetimhanede kaldık daha sonra ben kardeşimi alıp çıktım, bir yandan okul okuyup diğer yandan da çalışıyordum" demesiyle içim daha fazla acıdı ağlamamak için dudağımı ısırdım " Ben çoğu şeyi yaşayamadım ama Vefa biraz da olsa yaşasın istedim ama olmadı beceremedim, on sekiz yaşında başladı o zıkkıma yakaladığımda bayağı kendimi kaybettim çok sinirlendim oda böyle tepki vermeme sinirlendi ve evden kaçtı günlerce onu aradım bulamadım en sonunda..." Başını yukarı kaldırdı canı acıyordu biliyordum, görüyordum " Bizi bıraktıkları yetimhanede buldum onu rengi solmuştu, kriz geçiriyordu ağzından köpükler geliyordu, yetişememiştim , çok çabaladım son ana kadar ama yapamadım onu hayatta tutamadım, herşey benim suçum biliyorum ama yinede ona karşı görevim bildim o çeteyi yakalamayı kanı yerde kalmayacaktı. Senelerce uğraştım ve başardım ama o geri gelmiyor Gökçe acım hala ilk günkü gibi taze"

Bu kadar sevgisiz nasıl büyünürdü nasıl dayanmıştı.

"Ağlama kurban olurum ağlama " dedi elimi bırakıp göz yaşlarımı silerken o zamana kadar ağladığımı fark etmemiştim bile