Shawty || Yarı Texting

1.1

Siz: Bayağı güven verdin ya çok sağol

Shawty: Göreceğiz onu yakında

Shawty: Her neyse, yedin mi bir şeyler

Siz: Yoo yemedim

Shawty: Kahvaltıya götürmemi ister misin?

Siz: Evet

Siz: Gel beni al, hadi.

Shawty: Ben geleyim de günüm aysın

Siz: Gel gel bekliyorum

Shawty mesajımı beğendiğinde gülümseyerek telefonumu masama bıraktım. Büyük ihtimalle annemler gittiğinde birkaç kişiyi de toplayıp gelecekti. Aslında bir şeyler atıştırmıştım ama ne diyeceğini merak ettiğin için yalan söylemiştim. O da beni şaşırtmayıp böyle bir teklifte bulunmuştu. Yavaş yavaş birbirimizi daha iyi tanıyorduk.

Telefonla biraz daha vakit geçirdikten sonra kapanan kapı sesiyle annemlerin işe gittiğini anladım. Mesajı almış gibi kalkıp nedensizce süslendim ve salona abimin yanına geçtim. Dibine oturup ona sokulunca kolunu omzuma attı.

"Hayırdır kız bir yere mi gideceksin?"

"Yok, öylesine giyinesim geldi."

Abim tam bir şey söyleyecekken telefonu çaldı. Ekrana bakmadan koşar adımlarla mutfağa geçtim. Yanlışlıkla adını öğrenirsem depresyona girerdim.

"Bir gün de eksik olun yakamdan ya."

Abimin söylentileri duyduğumda sanki bir şey bilmiyormuş gibi meraklı gözlerle salona geçtim. O anda da abim telefonu arayanın yüzüne kapatmıştı zaten.

"Ne oldu abi? Kiminle konuşuyorsun böyle sinirli sinirli?"

"Bizimkiler geliyorlarmış kahvaltıya."

"Abi ben arkadaşlarınla tanışmak istiyorum." Bir anlık gelen cesaretle söylediğim cümle benim de duraksamama neden oldu ama çaktırmadım.

"Nereden çıktı bu? Sen nefret edersin benimö arkadaşlarımdan," dedi şüpheyle çatlamış kaşlarıyla.

"Oturdum düşündüm ve arkadaşlarına karşı fazla önyargılı davrandığımı fark ettim. Bu önyargı da onlarla tanışmadığım sürece yok olmayacak gibi duruyor."

"Bundan sonra arkadaşlarıma analarına sövermiş gibi bakmayı keseceksen kabul."

"Eğer tanıştıktan sonra da sevmezsem kesmeyebilirim yani o konuda söz veremem." Abim bu sözlerime karşın sen iflah olmazsın der gibi bana baktığında sevimlice gülümsedim.

Biraz daha abimle muhabbet ettikten sonra kapı çaldı. Abimden önce ben atıldığımda abim hayırdır der gibi bakınca açıklama gereği duydum.

"İyi başlayalım dedim." Abim hadi hayırlısı giibi başını sallayınca gülümseyip kapıyı açtım.

Karşımda abimin tayfası -çetesi de denilebilirdi- şaşırmış gözlerle bana bakıyorlardı. Evde olmama ayrı, onlara kapıyı açmaya tenezzül etmeme ayrı şaşırmışlardı. Bu hallerine gülmemek için kendimi zor tutarak içeri geçmeleri için kenara çekildim.

"Hoşgeldiniz," dedim benden beklenmeyecek kadar sevimli bir şekilde. Abimin arkadaşlarıyla aramı iyi tutmayı kafama koymuştum.

Onlar ne diyeceklerini bilemeyerek birbirlerine baktıklarında bu sefer kendimi tutamayıp güldüm. "İçeri geçecek misiniz yoksa kapıyı kapatıp gitmeniz için ilk adımı mı atayım?" Sözlerimle şoktan çıkıp birer birer hepsi içeri girdiğinde abim de içeride onların bu haline gülüyordu.

Hepimiz salona geçtiğimizde herkes koltuklara yerleşti. Ben de ne yapacağımı bilemyerek ayakta kaldığımda abim ayağa kalkarak yanıma geldi.

"Evet arkadaşlar, rüyamda görsem inanmayacağım sahne şuan gözlerimin önünde gerçekleşiyor ve çok duygusalım şuan," diyerek işi makaraya vurdu abim. "İşte dillere destan güzellikteki, asabi ama tatlı kız kardeşim Enfâl. Hepiniz onu tanısanız da o sizi tanımıyor. Kalkın tanıtın kendizi adam gibi."

Galiba şimdi Shawty ile tanışma şerefine erişecektim. Heyecanlanmadım desem yalan olurdu. Hevesle ama bu hevesi yüzüme yansıtmadan her birine tek tek baktım.

"Ben Emre," dedi bir tanesi ama bu Shawty değildi.

"Ben Arif." Hayır, bu da değil.

"Ben Can." Allah'ın belası Shawty hangisiydi?

"Ben Eren." Hepsi tam pislik erkek ismiydi. Abimin arkadaşları yine ve yine şaşırtmamıştı.

Son iki kişi kalmıştı. Gözlerim ikisinin arasında gelip gidiyordu. Neyse ki bu iki kişiden birisi kızıl olan değildi. Buna şükrediyordum.

"Ben Asrın." Duyduğum sesle gözlerim irice açıldı ve Asrın ile gözlerimiz buluştu. Bu Shawty'di. Oldukça yakışıklı kumral bir çocuktu. Abimden bir yaş küçük gibi duruyordu. Asrın'a öyle bir odaklanmıştım ki diğer çocuğun adını bile duyamamıştım.