«Υπάρχει λόγος;»

«Μαργαριταρένια μου.»

Δ-συγνώμη..η Άννα Ροδίτη σε ποιο δωμάτιο βρίσκεται; Είμαι ο σύζυγος της.
-Μισό λεπτό να σας πω.

Έψαχνε τα αρχεία η κοπέλα στην γραμματεία και του έδωσε την πληροφορία που αναζητούσε.

-είναι στο 405.
Δ-σας ευχαριστώ πολύ.

Ανέβηκε στον τέταρτο όροφο και μπήκε μέσα στο δωμάτιο της.
Δεν τον ένοιαζε να μην τον δουν.
Τον ενδιέφερε μόνο η Άννα του.
Ήθελε να την δει και αυτό ακριβώς έγινε.
Άνοιξε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε την πόρτα και μπήκε μέσα. Κλείνοντας την πίσω του,
την κοίταξε. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα.
Κάθισε σε μία καρέκλα κοντά της στο κρεβάτι.
Την είδε με τον ορό, με το αίμα που της χορηγούσαν έξτρα και ένα μηχάνημα που μετρούσε τους παλμούς της καρδιάς της.
Κράτησε το χέρι της. Της το χάιδευε απαλά.
Ύστερα πέρασε στα μαλλιά της.
Ήθελε να την κάνει να νιώσει πως είναι δίπλα της.
Με κάποιο τρόπο.
Δεν μπορούσε να διανοηθεί σε τι κατάσταση την έφερε μέχρι που διαλύθηκε τελείως όταν την είδε και τότε κατάλαβε. Προσπαθούσε να κρατήσει τα συναισθήματα του αλλά δεν μπορούσε.

Δ-αγάπη μου..ήρθα..
Έκανε λεπτές κινήσεις με τα δάχτυλα του και έφτασαν ξανά στα δικά της ενώ της άφησε όσο πιο απαλά μπορούσε ένα φιλί στο χέρι της που ήταν συνδεδεμένο με τα όσα χρειαζόταν για να γίνει καλά.

Δ-θα σε κάνω πολύ ευτυχισμένη..μ'ακούς..;..πολύ ευτυχισμένη..στο υπόσχομαι..

Το χειροφίλημα πραγματοποιήθηκε ξανά αλλά αυτή την φορά έβαλε περισσότερη προσπάθεια για να τον αισθανθεί και μέσα στον υπνο της.
Είχε ανάγκη να νιώσει την μυρωδιά της. Εκείνη.
Με οποιονδήποτε τρόπο. Έτσι σηκώθηκε από την θέση του και την φίλησε τρυφερά στο μέτωπο.
Ύστερα τα μάτια του συνάντησαν τα κλειστά της βλέφαρα. Κάθισε ξανά στην θέση του και συνέχισε να της χαϊδεύει το χέρι με τους αντίχειρες του.
Έπρεπε να της μιλήσει. Ένιωθε πως του τελείωνε το οξυγόνο. Τόση ώρα το βλέμμα του ήταν υγρό ενώ τώρα κυλούσαν στο πρόσωπο του δάκρυα.

Δ-αγάπη μου..συγνώμη..δεν ήξερα..αλήθεια..συγνώμη..Άννα μου..με ακούς;
Την χάιδεψε όσο πιο απαλά μπορούσε ξανά με το χέρι του στα μαλλιά της ενώ δεν μπορούσε να ησυχάσει με τίποτα.

Δ-έμαθα πως η μικρούλα μας..είναι καλά..και πως είναι δυνατή όπως εσύ..ήμουν σίγουρος για αυτό..αγάπη μου..συγνώμη..δεν έπρεπε να το περάσεις όλο αυτό μόνη σου..δεν έπρεπε να βρίσκεσαι εκεί..θυμάμαι πόσο δεν ήθελες να ξανά μπεις εκεί μέσα..το πόσο φοβόσουν..δεν σε προστάτευσα..δεν μπόρεσα να σας προστατεύσω..συγνώμη..δεν..δεν είμαι δικαιολογημένος..ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου..Αννιώ μου..ψυχή μου..πάντα θα Σ'αγαπάω..και θα σε βγάλω από εδώ μέσα..σου το υπόσχομαι..και εσένα και την μικρούλα μας..αν και..δεν είμαι άξιος να λέγομαι μπαμπάς αυτής της μικρής ψυχούλας που έφερες στον κόσμο..δεν είμαι..το ξέρω..αυτό το πλασματάκι..είναι κομμάτι σου..είναι εσύ..σε μικρογραφία..το κοριτσάκι σου..θέλω τόσο πολύ..τόσο πολύ..να είμαι κοντά σου..αλλά πιστεύω πως θα τα καταφέρετε και χωρίς εμένα..θα είμαι όμως εδώ..πάντα θα είμαι κοντά σου..πάντα..μου είναι τόσο δύσκολο να το κάνω..αλλά πρέπει..
Δεν ήθελε να την αφήσει με τίποτα.
Αν μπορούσε δεν θα το έκανε.