«Υπάρχει λόγος;»

«Αντίστροφη μέτρηση..»

Το χέρι της βρισκόταν στο σωματάκι της μικρής. Ασυναίσθητα ήταν εκεί,
έτσι ηρεμούσε πια. Γιατί αντιλαμβανόταν τους χτύπους της καρδούλας της.
Άνοιξε τα μάτια της και την κοίταξε που κοιμόταν ακόμα δίπλα της.
Χαμογέλασε ασυναίσθητα, πλατιά, αληθινά.
Άρχισε να την χαϊδεύει και απλά καθόταν και την χάζευε.

Α-αγάπη μου εσύ..πλασματάκι μου..Σ'αγαπάω..

Τα μάτια της έκλειναν ξανά ενώ η μικρή κοιμόταν συνεχόμενα.
Είχε ανάγκη να ηρεμήσει έτσι αφέθηκε ξανά και έκλεισε τα μάτια της στη θέα της κορούλας της.

POV Δημήτρη:
Το κινητό μου άνοιξε και μου ήρθε το μήνυμα.

Αντρέας: Hotel Aegina
Πρώτος όροφος Δωμάτιο 105.

Το έκλεισα αμέσως. Δεν πρέπει. Όχι..
Δεν αντέχω..θέλω τόσο να την ξαναδώ..έστω από μακριά..να της εξηγήσω..αλλά ξέρω πως δεν θα με συγχωρέσει..
Θα με μισήσει..και θα έχει δίκιο..
Με θέλει κοντά της..και εγώ..όσο τίποτα..
Όμως ήθελε τον παλιό Δημήτρη..όχι εκείνον που την πρόδωσε..της είπε ψέματα και έφυγε..
Ούτε εγώ δεν αντέχω τον εαυτό μου..
Την πλήγωσα..και εκείνη και την κόρη μας..
Μας..;..όχι.. Είναι μόνο δική της..και έχει την καλύτερη μαμά όλου του κόσμου..
Είμαι σίγουρος πως είναι ευτυχισμένη..
Τι κάνω εδώ..;..γιατί έχω την διεύθυνση..;..όχι..όχι..
Δεν θα τις ενοχλήσω..όχι..
Δεν μπορώ να αναπνεύσω..νιώθω ένα βάρος στο στήθος μου..θέλω να την ξαναδώ..τόσο πολύ..
Άνοιξα τα μάτια μου..όμως τον είδα..τον ένιωσα..
Αποκλείεται..ο Δημήτρης πέθανε..

Έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια της καθώς σκεφτόταν  πια αυτό το γεγονός.
Χάιδευε την μικρούλα της στο σωματάκι της και έκλαιγε.

Α-καρδούλα μου..δεν πρόκειται..να σε αφήσω..ποτέ..είσαι η ζωή μου..και η μανούλα..σε λατρεύει..μικρή μου..εδώ είμαι..δεν θα φύγω..στο υπόσχομαι..

Την φίλησε στο κεφαλάκι της όσο πιο απαλά μπορούσε ενώ απλά καθόταν εκεί. Την χάζευε.
Τα δάκρυα στα μάτια της έγιναν στην πορεία χαμόγελο. Μόνο που την έβλεπε.
Το σώμα της δεν είχε αλλάξει και πολύ..σχεδόν καθόλου όμως ενώ περίμενε να την πονάει όπως στην αρχή τώρα άλλαξε..
Αφού την κρατούσε επιτέλους στην αγκαλιά της και ήταν μαζί της..χαμογελούσε..μετά από καιρό..από τότε που γεννήθηκε άρχισε να χαμογελάει ξανά γιατί αυτό το πλασματάκι της έδινε δύναμη..
Τελικά το έκανε.
Η καρδιά του τον έβγαλε μέχρι εκεί.
Μπήκε στο πρώτο πλοίο για την Αίγινα.
Το μόνο που σκεφτόταν ήταν εκείνη.
Ακόμα και αυτή η λίγη ώρα του φάνηκε αιώνας.
Η Άννα σηκώθηκε από το κρεβάτι αφήνοντας την να κοιμάται..Έβλεπε την θέα..
Ήταν πανέμορφα..Κοιτούσε ενάλλαξαν την κορούλα της και μετά το τοπίο που ξετυλιγόταν μπροστά της.
Ύστερα από λίγο η μικρή ξύπνησε.
Έβγαζε διάφορους ήχους από αυτούς που κάνουν τα νεογέννητα και έτσι απλά πήγε κοντά της κάθισε στο κρεβάτι, την πήρε αγκαλιά αρχίζοντας να την χαϊδεύει.