Achter de Schermen

5. de stem

(TW: SH)

Na deze dag met allemaal nieuwe indrukken was Mila kapot, ze ging daarom na het gesprekje met Matthy naar bed, ze zei alle jongens welterusten en liep de trap op. Toen ze eenmaal in haar bed lag begon het nadenken weer, voor Mila niks nieuws want zo ging het altijd, haar gedachten stopten niet.

Beneden had Matthyas verslag gedaan bij de jongens over hoe het gesprekje was gegaan. Matt maakte samen met Milo het verslag van vandaag af, want Milo wilde heel graag leren hoe hij dat deed en wat er allemaal bij kwam kijken, ook voegde Matthy wat dingen toe aan de map die ze met z'n 5en gemaakt hadden.

Voordat Mila kwam hadden ze een soort "handleiding" gemaakt, althans zo had koen het genoemd, het was een map waarin alle problemen van Mila stonden en daarna allerlei informatie, tips en oplossingen voor als de jongens er mee te maken kregen. Door die map wisten Milo en Koen vandaag allebei al wat ze moesten doen toen Mila het allemaal teveel werd, dus het werkte wel. Ook wilde ze bijhouden wat voor manieren ze allemaal hadden gevonden die werkte voor Mila, zoals vandaag bijvoorbeeld het brieven schrijven in plaats van praten. 

En Matt had alle Medische informatie er ook ingezet, aangezien hij de enige arts was in dit huis, maar natuurlijk niet altijd thuis kon blijven, op deze manier konden de jongens snel kijken in de map en ook op de juiste manier handelen. het was in de map heel makkelijk te vinden, elk onderwerp had een kleur, rood: noodgevallen, groen: tips/oplossingen, geel: informatie, blauw: dossier/verslagen, zo deed Matthy dat op stage ook altijd. De andere 4 hadden hem er voor uitgelachen, wat ze alleen niet wisten is dat ze die map vaker nodig zouden hebben dan dat ze gewild hadden. 

Mila was zo ontzettend moe, maar haar hoofd niet, nee die bleef doorgaan met allerlei gedachtes, over vandaag, over vroeger en ook over morgen, en volgende week en ga zo maar door, waarom stopte het nou nooit even... Nadat ze een half uur in haar bed had gelegen zonder dat er iets veranderde stapte ze uit bed en zocht naar haar kop telefoon, ze zette een random playlist aan en ging weer liggen, elke keer als de vervelende gedachtes terug kwamen zette ze het volume iets harder net zo lang totdat ze de gedachtes niet meer hoorde. Zonder dat ze het eerst zelf doorhad stroomde de tranen over haar wangen, ze was boos, verdrietig en moe, waarom kon ze nou niet gewoon normaal zijn, alle andere meisjes van 17 jaar gingen gewoon naar school, woonden bij hun ouders en deden leuke dingen met vriendinnen. Toen zelfs de muziek niet meer werkte om haar gedachtes te stoppen gooide ze haar koptelefoon van haar bed. Ze deed de lamp weer aan en ging rechtop zitten, nog steeds aan het huilen. Er zaten nu 2 stemmen in haar hoofd, en ze wist precies naar welke ze moet luisteren, maar ze was bang, bang voor wat de 1e zei.

Ze wist heel goed dat dit het moment was waar ze zoveel over geleerd had bij therapie, afleiding zoeken, dat moest ze doen, naar de jongens toe, als ze bij mensen was kon ze het niet doen. Maar het lukte haar niet, haar hoofd zat te vol en ze kon niet meer helder nadenken, voordat ze het wist zat ze op de vloer, kijkend naar de rode strepen op haar armen, waarom moest ze nou zo zijn. Nu was ze boos, op zichzelf vooral, maar ook op haar ouders die er nooit waren geweest, boos op jeugdzorg die alles erger heeft gemaakt. Ze liep naar haar badkamer om haar armen af te spoelen, terwijl ze daar mee bezig was keek ze in de spiegel, haar rode ogen, warrig haar, natte wangen van alle tranen.

Toen kwam die vreselijke stem weer terug in haar hoofd, die ene waar ze nooit naar wilde luisteren, maar het was alsof ze geen keus had: "je bent te dik, je verdiende dit, zie je nou wat je gedaan hebt, doe het nog eens, de jongens mogen je ook niet, snij dieper, je bent een mislukkeling, doe nou eens wat nuttigs, stop met eten, doe het, je kunt niks, had nou maar beter je best gedaan, sukkel, je bent niks waard" ze wist heel goed dat het niet waar was, maar het was alsof de stem harder schreeuwde dan haar eigen gedachtes want de stem kreeg altijd gelijk, nog nooit had ze iemand verteld over die stem, en dat wilde ze zou houden ook.

Wat ze ook zeker niet zou vertellen aan de jongens is wat er vannacht was gebeurd, dat hoefde ze niet te weten, ze was bang dat ze boos zouden worden, of teleurgesteld, en haar dan uit huis zetten. Ook wilde ze geen medelijden, of van die mensen die dan zeggen dat ze het doet voor aandacht, dat soort dingen had ze al zo vaak gehoord, als al die mensen nou voor een keer in haar hoofd konden kijken zouden ze wel anders praten. Nadat ze klaar was trok ze een trui over haar hoofd, het deed zeer, maar dat is wat ze verdiende toch? ze ging weer in bed liggen en deed haar lamp uit.

Ze hoopte dat de stem nu klaar was, ze had toch gedaan wat hij vroeg. 

YOO MENSEN, normaal doe ik dit niet maar ik wilde ff mededelen dat ik gister jarig was!! yeahh eindelijk 18!

ook wil ik ff zeggen dat ik het super leuk vind dat er een aantal mensen zijn die dit boek elke week dat er een nieuw deel uitkomt trouw lezen! thanksss

oh ja en vergeet niet te voten <3