Achter de Schermen

19. bang

Mila ging zitten en Robbie startte de laptop op, er hing een gespannen sfeer en Rob merkte dat ook. "het komt goed hoor, niks engs aan. En je mag het best spannend vinden, het is ook mijn eerste keer he" hij zag dat Mila hartstikke zenuwachtig was, en dat begreep hij helemaal, hij kon zich dan wel niet helemaal voorstellen hoe ze zich nu voelde, hij kon wel begrijpen dat het een enorm grote stap was.

"oke we gaan dit gewoon snel doen, dan ben je er ook snel vanaf, goed?" Mila knikte, ze wilde hier zo snel mogelijk weer weg, uit het kantoortje, naar haar kamer, ze voelde de paniek alweer opkomen maar kon het nog even weg houden, die paniek kon zo wel, als ze weer alleen was.

Robbie zocht het beleidsplan op op de laptop, en Matthy had een formulier gemaakt die hij dan elke keer moest invullen als hij de check deed, een paar simpele vragen. "eerst heb ik een paar vragen voor je die je moet invullen zodat we elke week kunnen bij houden of er iets veranderd" hij schoof het papiertje naar Mila, die meteen begon in te vullen alsof ze dit elke dag deed. Toen bedacht rob dat dit natuurlijk absoluut niet haar eerst keer was, sterker nog, toen ze gesloten zat had ze dit dagelijks moeten doen, iets wat hij bijna vergeten was.

Ze kreeg de wel bekende vragen lijst onder haar neus geduwd en begon meteen maar met invullen, ze kende die vragen bijna uit haar hoofd inmiddels. Eerst de feiten, naam, datum, handtekening en begeleider die de check uitvoert. Daarna 5 vragen waarop ze moest antwoorden met een cijfer, "welk cijfer geef je je paniek gevoelens de afgelopen dagen" "welk cijfer geef je je leven gezien de afgelopen dagen" en ga zo maar door, daarna 5 ja/nee vragen, "heb je je in de afgelopen 7 dagen zelf beschadigd" "heb je je in de afgelopen 7 dagen vaak somber gevoeld" en als je dan dacht dat je de ergste vragen gehad had, dan had je het mis. Want als laatste kwam de open vraag, verschillend per locatie maar vaak een vraag over iets wat je nog kwijt wilt, en als je dan niks in vult krijg je weer een hele preek over dat je altijd mag praten over alles wat je dwars zit en mee maakt. Onzin.

Binnen een paar minuten had Mila het hele formulier ingevuld, hij besloot het nu nog niet te lezen en dat straks te doen als hij ook een rapportage zou maken. "dan gaan we nu door naar het lastigste onderdeel, maar we doen het snel oke, je mag zo je trui uit doen en dan kijk ik ff snel hoeveel littekens er zijn en waar ongeveer en dan zijn we alweer klaar!"

Mila wist precies hoe dit ging, ze ademende een paar keer diep in en ging over op de automatische piloot, hopende dat ze dan iets minder besefte wat er gebeurde, zo deed ze dat wel vaker, als ze het op die manier deed voelde het niet alsof ze er helemaal bij was en dan had ze minder last van die paniek, flashbacks en alles wat daarbij komt kijken. Ze ging staan, trok haar trui uit en probeerde vooral Robbie niet aan te kijken, bang voor zijn reactie.

Hij zag aan Mila dat ze probeerde te doen alsof het allemaal niks was, maar niks is minder waar. Ze trok snel haar trui uit en ging voor hem staan. Op de een of andere manier had hij verwacht dat hij het veel erger zou vinden om dit te zien, er waren veel littekens, ja, maar hierdoor begon hij alleen maar nog meer wil te krijgen om er te zijn voor haar, om haar te helpen. Snel keek hij langs haar armen omhoog, veel littekens, ook veel nieuwe wonden, ook de zijkant van haar ribben stonden vol met witte strepen. Hij schreef snel wat op en zei tegen Mila dat ze haar trui weer aan mocht doen, Mila keek hem bijna verbaasd aan. "ja dat was het alweer hoor, ik weet niet of je normaal meer deed maar dit is het enige wat je bij ons 1x per week hoeft te doen" Mila zuchtte opgelucht en wilde alweer weglopen "ga nog even zitten Mila, is er verder nog iets waar je het over wilt hebben? Mag iets belangrijks zijn maar ook gewoon iets kleins, of iets leuks hoor. Meer dat we even kunnen praten en dit moment misschien iets minder erg kunnen maken voortaan."

Ja ze had nog van alles wat ze wilde zeggen, maar ze kon het niet, ze was bang voor de reactie, en bang dat dan alles anders zou worden. Ze was zich er niet eens bewust van maar voor ze het door had, had ze toch antwoord gegeven "ik ben bang" had ze gezegd. En dat is zeker waar, en ook een van de grootste redenen waar veel andere problemen vandaan komen. Het klinkt misschien als iets kleins, net zoals dat je bang bent voor het donker, of bang voor spinnen. Maar bij haar was het iets veel groters, bang om te falen, bang om de controle kwijt te raken en bang dat het nooit meer goed zou komen.