Achter de Schermen

22. vrij?

Het ging heel goed met Mila, zo goed dat jeugdzorg na het bezoek van vanochtend samen met de jongens besloten had dat ze mocht stoppen met het JGZ traject. Ze hadden nog niks aan Mila verteld, alleen dat er iemand zou langskomen om even te bespreken hoe het ging. Straks tijdens de lunch zouden ze het vertellen, er zou nog veel geregeld moeten worden maar als alles goed ging zou ze vanaf volgende maand helemaal los zijn van JGZ en dat betekent dat ze vanaf 1 maart haar "gewone" leven weer zou opstarten.

Vanochtend kwam er iemand langs om met de jongens te praten, iets over jeugdzorg. Mila kon het niet veel schelen, als het belangrijk was hoorde ze het vanzelf wel. Afgelopen weken ging het best goed, ze had vaak gesprekjes met 1 van de jongens en kon alles delen wat haar dwars zat. Koen had haar net gehaald om te zeggen dat ze gingen lunchen, hij zei dat ze moest opschieten en hij deed heel vaag. Toen ze de kamer binnenkwam en aan tafel ging zitten, zaten alle 5 de jongens al, ze keken haar heel serieus aan. Nu werd ze ineens heel nerveus, wat als het gesprek van vanochtend inderdaad heel belangrijk was en ze hier weg moest, of wat als de jongens niet vonden dat het goed ging, straks moest ze weer gesloten.

Matthy zou het vertellen, hij wast best zenuwachtig want dit nieuws was natuurlijk niet niks en er zou ook heel veel veranderen, voor Mila, maar ook voor de jongens. Mila kwam binnen en ging zitten, hij begon maar snel te vertellen want hij zag aan Mila dat ze merkte dat er iets was.

Ze had nogsteeds niks gezegd sinds dat Matthy z'n verhaal was begonnen, ze wist ook echt niet wat ze moest zeggen. Ze had veel verwacht maar dit zag ze echt niet aankomen, uit jeugdzorg voordat ze 18 was!? Ondanks dat ze heel erg blij was, was ze ook een klein beetje bang, ze wist namelijk dat dat betekende dat ze nog een half jaar naar school moest en dat als het toch mis zou gaan ze niks had om op terug te vallen. Matthy legde uit dat ze alles rustig aan zouden doen, stap voor stap. Ook vertelde hij dat ze bij de jongens bleef wonen totdat ze zelf uit huis wilde, en als ze dat niet wilde mocht ze gewoon blijven.

Het was heel veel informatie, en waarschijnlijk ook nog eens een grote verassing. Ze was heel stil en zei niks, maar Robbie kende haar inmiddels goed genoeg om te zien dat ze enorm opgelucht was.

Morgen kwam er weer iemand langs om de eerste papieren van jeugdzorg door te spreken om ze hopelijk zo snel mogelijk te kunnen ondertekenen. Ook zou er een gesprek moeten plaats vinden samen met de ouders van Mila, iets waar niemand zin in had en wat ook absoluut goed besproken moest worden, Mila had om goeie redenen al 5 jaar geen contact meer met hun. Maar omdat ze wel nogsteeds haar ouders waren, moesten zij ook akkoord gaan met dit plan. Dit gesprek zou plaatsvinden over ongeveer 2 weken, nadat de 1e papieren waren getekend. De jongens besefte zich echt wel hoe veel tijd, stress en moeite dit zou kosten allemaal maar als het zou lukken was dat de grootste beloning ooit. Nadat dat alles gelukt was waren ze ook nog niet klaar, dan moest er een manier of een plek gevonden worden waardoor Mila nog voor het laatste half jaar lessen kan volgen, want dat was wettelijk verplicht. En als dat geregeld was mochten ze officieel uit het JGZ traject en bezig gaan met haar eigen leven.

Na de lunch zat Mila op haar kamer, ze had alles uitgelegd gekregen, de komende maand zou heel veel veranderen, en er zou veel moeten gebeuren voordat het door kon gaan. Maar wat was ze blij, opgelucht, zei je wel dat ze het kon. En blijkbaar hadden de jongens er ook vertrouwen in dat het goed zou komen anders waren ze dit nooit begonnen. Over een maand zou ze misschien wel haar hele leven kunnen veranderen, maar daar was wel wat werk voor nodig.