Achter de Schermen

23. ouders

Ze draaide zich weer om in haar bed, 3:47 stond er op haar wekker. Ze kon absoluut niet slapen, ze bleef maar draaien en piekeren. Vandaag zou het gesprek zijn met haar ouders, ze hadden deze dag al wel honderd keer besproken sinds 2 week terug. Tuurlijk stond ze er niet alleen voor, helemaal niet zelfs, ze had de jongens en er zou iemand van JGZ bij zitten. Maar wat was ze zenuwachtig, ze had het gesprek voor haar gevoel al 800 keer meegemaakt in haar hoofd met 800 verschillende scenario's die zouden kunnen gebeuren. Ze had haar ouders al z'n 5 jaar niet meer gezien of gesproken, en de laatste keer dat dat het geval was waren ze enorm boos en teleurgesteld in haar. De film van dat moment had ze inmiddels ook al meerdere keren weer afgespeeld in haar hoofd, vreselijk, maar ze kon er niks aan doen, het gebeurde gewoon. 4:11 ze moest nu wel echt gaan slapen want morgen om 10 uur was het gesprek, in Utrecht, dus moesten ze om 9 uur weg, en ze wilde wel een beetje slaap gehad hebben.

Mila was niet de enige die niet kon slapen door het gesprek, ook Matthy, Milo, Robbie, Raoul en koen waren allemaal aan het draaien in hun bed. Hun hadden de ouders van Mila 1x ontmoet, voordat ze Mila in huis konden nemen. Toen was het niet een gezellig gesprek geweest, haar ouders konden alleen maar negatief praten over Mila en over de jongens. Ze vonden dat het Mila haar eigen schuld was allemaal en dat zij er niks aan hadden kunnen doen, ook vonden ze de jongens niet verantwoordelijk genoeg. Gelukkig hadden ze toen hun toestemming niet nodig, maar nu wel. Zonder toestemming van haar beide ouders zou Mila bij jeugdzorg moeten blijven tot ze iniedergeval 18 was en daarna moest ze hopen dat haar ouders niet streng zouden zijn en er voor zouden zorgen dat ze tot haar 21 gesloten zou moeten zitten. Maar daar gingen ze niet voor natuurlijk, alle 6 en waarschijnlijk de persoon vanuit jeugdzorg ook, zouden er alles aan doen om dat niet te laten gebeuren.

Om 8 uur zat iedereen aangekleed en wel aan tafel, iedereen zag eruit alsof ze niet meer dan 4 uurtjes geslapen hadden. Het was voor het eerst helemaal stil aan tafel, iedereen was in zichzelf, aan het nadenken over het gesprek, of juist proberen te doen alsof dat gesprek niet over 2 uur zou plaatvinden. Milo was de eerste die echt iets zei "zullen we 1 ding afspreken? We gaan daar niet weg totdat ze hun handtekening gezet hebben, en wij ons zin krijgen" de jongens stemde in, absoluut. Mila niet, die zat met haar gedachten ergens anders, hoe zouden haar ouders reageren, hoe zou zij reageren, wat moest ze zeggen, wat zouden haar ouders allemaal zeggen, allemaal vragen die door haar hoofd gingen.

In de auto onderweg naar Utrecht, was het alles behalve stil. Koen en Matthy hadden samen besloten om dit uurtje voor het gesprek even niet daar aan te denken en gewoon met z'n 6en plezier te maken, ze zetten de speaker op het hardst en zingen mee met allerlei liedjes, lachen elkaar uit als iemand probeert een uithaal mee te doen of als iemand volledig de verkeerde tekst mee schreeuwt. Maar het moment dat ze de parkeergarage inrijden gaat de muziek uit en wordt het weer stil, ze blijven nog even zitten "we gaan dit doen, het is 6 tegen 2, wij kunnen dit " het was Matthy die dat zei "ja absoluut, gewoon rustig blijven en vooral niet laten merken dat we zenuwachtig zijn" voegt Raoul toe. Iedereen knikt, ze stappen uit de auto en doen nog 1 groepsknuffel, daarna lopen ze naar boven, de trap op. Voordat Robbie de deur open doet kijkt hij nog 1 keer naar Mila "komt goed" zegt hij, en dan lopen ze alle 6 naar binnen.

Aan de grote tafel zaten inderdaad al 3 personen, 2 mensen die ze kende, en 1 iemand die ze niet kende dus hij zou wel van jGZ zijn. De man stond op en gaf alle 6 een hand, hij stelde zich voor, Joshua, zo heette hij. Haar ouders deden geen moeite, ze bleven gewoon zitten en zeiden niet eens hallo, maar dat verbaasde niemand. Toen ze eenmaal allemaal zaten begon Joshua het gesprek, hij vertelde met allemaal moeilijke worden wat het plan was en hoe dat in z'n werk zou gaan, vervolgens mocht van beide groepen 1 iemand even kort vertellen of ze het er mee eens waren of niet en waarom. Matthy name het woord namens hun, hij vertelde natuurlijk dat zij heel positief waren en vonden dat dit heel goed zou zijn voor de ontwikkeling van Mila. Daarna waren haar ouders aan de beurt, haar vader nam het woord tot ieders verbazing waren ze er niet op tegen, maar ook niet meteen helemaal mee eens. Ze wilden graag eerst horen wat er zou veranderen voor hun en ze wilde graag weten van de jongens en vanuit jeugdzorg hoe de afgelopen jaren gegaan waren en dan zouden zij hun beslissing maken. Dus die vragen werden nu allemaal beantwoord, Joshua liet alle verslagen vanuit jeugdzorg zien en Robbie die van afgelopen paar maanden bij hun thuis. Daarna kon Joshua alles vertellen over wat er voor haar ouders zou veranderen, en dat was niet veel, sterker nog het zou voor hun alleen maar makkelijker worden want ze zouden niks meer te maken hebben met Mila en haar traject. Toen hij daar over vertelde moest Mila haar best doen niet te gaan huilen, nee ze wilde zelf ook geen contact meer met haar ouders maar om het op deze manier vanuit iemand anders te horen deed best zeer.

Nadat alles was uitgelegd was er een soort pauze, waarin beide kanten even voor zichzelf mochten overleggen of na praten en eventueel met Joshua alleen praten. Mila en de jongens besloten om boven in 1 van de opname kamers te gaan zitten, en dat was het moment waarop Mila brak.