Άδειες φωνές

Kεφάλαιο 6

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με έναν έντονο πονοκέφαλο, αναλογιζόμενη την χθεσινή, ο θεός να την κάνει, συζήτηση με τον Απόλλωνα. Ξανά. Και ξανά. Αναρωτιέμαι, αρκετά συχνά, αν αυτό είναι κάτι που το κάνουν μόνο οι κοπέλες. Να παίζουν, δηλαδή, στο μυαλό τους συνεχώς μια συζήτηση με κάποιον, αναζητώντας κρυφά νοήματα, μην μπορώντας να βγάλουν άκρη, κάνοντας σενάρια και μυθοπλασίες, ή αν και τα αγόρια ξενυχτούν σκεπτόμενοι κάτι που να ειπώθηκε σε μια τους συνομιλία και τι διαφορετικό θα μπορούσαν να έχουν πει. Μάλλον, όμως, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, εκτός και αν το αγόρι αυτό είναι χαρακτήρας βιβλίου γραμμένο από κοπέλα. Τις σκέψεις μου διέκοψε η οικιακή μας βοηθός, Αμέλια, χτυπώντας την πόρτα του δωματίου μου.

"Κυρία Ιζαμπέλα, καλημέρα. Ο πατέρας σας μου είπε να σας ενημερώσω ότι σήμερα πρέπει να παρευρεθείτε σε μια έκτακτη συνάντηση με τους μετόχους στο ξενοδοχείο, στις 11 ακριβώς. Α, και επίσης, αυτό εδώ έφτασε πριν από λίγο για εσάς, χωρίς όνομα αποστολέα", μου ξεφούρνισε με μια ανάσα η Αμέλια, όπως συνηθίζει. Μου έτεινε ένα μικρό λευκό κουτί, στολισμένο με μια περίτεχνη κόκκινη κορδέλα. Δεν έχω παραγγείλει τίποτα, σκέφτηκα, άρα από ποιον να είναι;

"Σε ευχαριστώ πολύ Αμέλια. Κλείσε σε παρακαλώ την πόρτα φεύγοντας", απάντησα με ανυπομονησία στη φωνή μου μιας και είχα περιέργεια να δω τι περιέχει το πακέτο. Το περιεργάστηκα λίγο πρώτα, μα δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο. Εκτός του ότι ήταν αρκετά ελαφρύ και δεν έγραφε απολύτως τίποτα για τον αποστολέα, παρά μόνο τον παραλήπτη: Ιζαμπέλα Μακρή. Το άνοιξα , λοιπόν, με ένα καρδιοχτύπι, μην ξέροντας τι να περιμένω. Προσεκτικά τυλιγμένο μέσα σε ένα ροζ χαρτάκι, βρισκόταν ένα εσώρουχο. Και τι εσώρουχο. Ένα μαύρο, ψηλόμεσο δαντελωτό στρινκ και μια κάρτα που έγραφε απλώς : "Φόρεσέ το σήμερα", με έντονα μαύρα γράμματα. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα μετά από αυτό, από τη μία γιατί ήταν σίγουρα μια τολμηρή κίνηση και από την άλλη γιατί , ίσως, ήθελα να μου το είχε στείλει ο Απόλλωνας. Μα τι θράσος! Από την άλλη μου άρεσε και κάπως. Μα τι έχω πάθει! Ούτε καν που τον ξέρω καλά καλά και μου στέλνει εσώρουχα ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ! Και όχι μόνο τα στέλνει, μα εμένα μου αρέσει κιόλας. Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που χρειάζεται να το μάθει. Αποφάσισα, λοιπόν, να το φορέσω, μόνο και μόνο για να δω που θα με οδηγήσει όλο αυτό και ετοιμάστηκα να πάω στην συνάντηση, ενώ η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή από την αγωνία που όχι μόνο θα τον έβλεπα, μα θα φόραγα και το δώρο του.