Άδειες φωνές

Κεφάλαιο 3

Γνωρίζεις χιλιάδες ανθρώπους και ελάχιστοι σε αγγίζουν πραγματικά . Γνωρίζεις έναν και αλλάζει τη ζωή σου για πάντα. Δεν έχω γνωρίσει ακόμα κάποιον που θα ταράξει συνθέμελα τη δική μου. Δεν ξέρω αν θέλω κιόλας. Μου αρέσει η ζωή μου, όταν δεν βρίσκομαι εδώ βέβαια. Στο Λονδίνο τα πράγματα είναι αλλιώς, έχω την ησυχία μου και, κυρίως, την ελευθερία μου. Όση ελευθερία μπορεί να έχει κανείς δηλαδή, που μένει στα δωμάτια που έχει το πανεπιστήμιο, με συγκάτοικο. Αλλά προτιμώ να μοιράζομαι τη ζωή μου με την συγκάτοικό μου παρά με τον πατέρα μου και τη Βίβιαν. Εδώ γίνονται όλα 'βάσει τύπων' και πρέπει να διατηρώ μια εικόνα που να αντιπροσωπεύει τις επιχειρήσεις του πατέρα μου. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πρέπει να αποφεύγω τις ακρότητες, προκειμένου να μην δημοσιευτούν στον τύπο και βλάψουν την ακεραιότητα της εταιρείας. 

Σκεφτόμουν την μονόπλευρη γνωριμία μου με τον κιθαρίστα στην πλατεία για μέρες και τα αναπάντητα ερωτήματα που προέκυπταν. Πώς τον έλεγαν ; Και γιατί μου είπε ότι μπορεί να τον ξαναδώ ; Πού θα μπορούσα εγώ να τον ξαναδώ; Ώρες προσπαθούσα να λύσω το μυστήριο αλλά το μόνο που κατάφερνα ήταν να πονοκεφαλιάσω.

Σήμερα, το πλάνο ήταν "οικογενειακές δραστηριότητες", αφού είχα έρθει μόνο για δύο εβδομάδες, ο πατέρας μου μου είχε τονίσει πως θέλει να  γεφυρώσει το χάσμα που υπήρχε ανάμεσα μας και να περάσουμε ποιοτικό χρόνο οι τρεις μας σαν "κανονική οικογένεια". Μου είχε πει, κιόλας, πως επρόκειτο να ανακοινώσει κάτι σημαντικό και η παρουσία μου του ήταν απαραίτητη. Πήγαμε, λοιπόν, στο αγαπημένο μου εστιατόριο για πρωινό και μπορούσα να αισθανθώ ότι ο πατέρας μου ήταν κάπως νευρικός. Αφού καθίσαμε στο συνηθισμένο μας τραπέζι και παραγγείλαμε κοίταξε με νόημα τη Βίβιαν και μετά εμένα.

"Ιζαμπέλα μου, ελπίζω να γνωρίζεις πόσο σε αγαπάω και θέλω να ξέρεις ότι είμαι πολύ περήφανος για εσένα. Ευελπιστώ πως σε ένα χρόνο θα είσαι και πτυχιούχος και θα γυρίσεις μόνιμα στην Ελλάδα", μου ξεφούρνισε με μια ανάσα. 

Α εκεί το πήγαινε, σκέφτηκα. Δεν είχαμε μιλήσει ποτέ ευθέως για το τι θα έκανα όταν θα έπαιρνα το πτυχίο μου, αλλά προφανώς ο πατέρας μου θα ήθελε να επιστρέψω στην Ελλάδα για να με ελέγχει. Το μυαλό μου ταξίδευε όση ώρα μου έλεγε για την επίτευξη στόχων στη ζωή, δεν τον άκουγα. Έπιανα μόνο αποσπασματικές λέξεις όπως "ευθύνη", "ξενοδοχεία", αλλά δεν έδινα καμία σημασία. Έπλαθα σενάρια με το μυαλό μου για τον μυστηριώδη μουσικό και πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα αν δεν είχαν έρθει οι αστυνομικοί ή ακόμα και αν δεν είχα φύγει ποτέ από από το γκαλά.

"... για αυτό κι εγώ αποφάσισα να σου παραχωρήσω ένα 10% των μετοχών έτσι ώστε να έχεις κι εσύ λόγο, πλέον, στις αποφάσεις του συμβουλίου".

"Τι;", ρώτησα ξαφνιασμένη από την τελευταία του φράση. Δυστυχώς για μένα δεν είχα ακούσει τι έλεγε πριν οπότε δεν έκανα το λάθος να δεχτώ χωρίς να ξεκαθαρίσω την κατάσταση.

"Λέω, θέλω να σου δώσω κι εσένα την ευκαιρία να συμμετέχεις ενεργά στην εταιρεία", ξανά είπε ο πατέρας μου κοιτώντας με σοβαρά.

"Μα αυτό σημαίνει πως πρέπει να ενημερώνομαι εκ των έσω για τις συμφωνίες", απάντησα κάπως επιφυλακτικά.

"Φυσικά, και αυτό το κάνω διότι θέλω να σου δώσω περισσότερες ευθύνες και την ευκαιρία να μάθεις πως λειτουργώ. Αν την αξιοποιήσεις σωστά θα έχεις πολύ περισσότερα από το 10%, Και δεν μιλάω απλά για μετοχές, αφού έτσι κι αλλιώς όλα θα γίνουν δικά σου κάποια μέρα, αλλά θα έχεις εμπειρία και εξουσία Ιζαμπέλα. Όποιος έχει χρήματα έχει και εξουσία και αυτό είναι κάτι που θέλω να κατανοήσεις πολύ καλά."

 Εννοείται πως η κουβέντα θα κατέληγε πάλι στα λεφτά και επειδή δεν είχα σκοπό να ξεκινήσω συζήτηση για την απέχθεια που ένιωθα για αυτόν τον μικρόκοσμο των πλουσίων και της δήθεν καλής κοινωνίας αποφάσισα να παραμείνω σιωπηλή. Χάθηκα, λοιπόν, πάλι στις σκέψεις μου αφού ήταν ο μόνος τρόπος διαφυγής από αυτήν την τοξική προσπάθεια να μου δείξει ο πατέρας μου ότι με εκτιμάει. Είχα αυτό το συναίσθημα που σε κατακλύζει όταν νιώθεις ότι σου λείπει κάποιος , που ποτέ όμως δεν είχες, με το χαρακτηριστικό σφίξιμο στην καρδιά. 

 Όταν επιτέλους τελείωσε η "ώρα της οικογένειας" αποφάσισα να πάω για περπάτημα για να αδειάσω το μυαλό μου . Πήγα πάλι σε εκείνη τη μικρή πλατεία ασυναίσθητα, χωρίς να έχω προορισμό στο μυαλό μου. Κοίταξα προς το σημείο που τον είχα δει, αλλά το μόνο που αντίκρυσα ήταν το κενό . Το πεζοδρόμιο ήταν άδειο και το σημείο που είχε καθίσει και τραγούδαγε ποδοπατώνταν τώρα από βιαστικούς περαστικούς. Περίμενα αρκετή ώρα στην πλατεία μήπως έρθει ξανά, αλλά μάταια. Και όμως αυτό το αινιγματικό βλέμμα που μου είχε ρίξει μου έδινε ελπίδες . Όταν ο ήλιος είχε δύσει, πλέον, αποφάσισα πως ήταν ώρα να φύγω . Ήταν μάταιο να περιμένω κάποιον που δε γνώριζα.