Άδειες φωνές

Κεφάλαιο 8

Το καυτό νερό της μπανιέρας με έκανε να ξεχάσω προσωρινά το προβλήματα που με απασχολούσαν αλλά όχι για πολύ καθώς άρχισα να αναλογίζομαι τον αντίκτυπο αυτού που είχε κάνει στον Στέφανο. Ποιος να τον βρήκε άραγε και το κυριότερο σε τι κατάσταση; Σίγουρα θα ήταν έξαλλος μαζί μου και θα πρέπει περιμένω τα αντίποινα κάποια στιγμή. Αλλά του άξιζε. Τα ήθελε και τα έπαθε. Κανείς δεν παίζει με την Ιζαμπέλα Μακρή χωρίς συνέπειες. Τι να έκανε άραγε ο Απόλλωνας στο εξωτερικό και που να ήταν, αναρωτήθηκα καθώς βυθίστηκα λίγο πιο βαθιά στο αφρόλουτρό μου. Και τότε μου ήρθε η φαεινή ιδέα να τον ψάξω στα σόσιαλ! Δοκίμασα όλους τους πιθανούς συνδυασμούς που μπορούσα να σκεφτώ με το όνομά του, αλλά δεν είχα καμία τύχη. Μα φυσικά. Τι σόσιαλ θα είχε ο Απόλλωνας; Ποια από τις δύο προσωπικότητές του θα επέλεγε να εμφανίσει; Την αυστηρή , άκρως επαγγελματική που διατηρούσε το πρωί φορώντας κοστούμια και κάνοντας χειραψίες με μεγαλομέτοχους ή του αγοριού της διπλανής πόρτας, που βιοπορίζεται τραγουδώντας με την αγγελική φωνή του στο δρόμο; Δεν κόλλαγε. Παράτησα την προσπάθεια, λοιπόν, και αποφάσισα να ρωτήσω εμμέσως πλην σαφώς τον πατέρα μου. Κατεβαίνοντας στον κάτω όροφο του σπιτιού διαπίστωσα πως οι συρόμενες πόρτες του γραφείου του ήταν μισάνοιχτες και ένα υπόλευκο φως φώτιζε το δωμάτιο. Να η ευκαιρία μου σκέφτηκα και έκανα να σύρω την πόρτα διάπλατα και μπω μέσα, όταν τον άκουσα να μιλάει χαμηλόφωνα στο τηλέφωνο, σχεδόν συνωμοτικά θα έλεγα. "Μα σου είπα θα σου τα φέρω. Όταν ο Μακρής λέει κάτι ο λόγος του είναι συμβόλαιο.", έπιασα τις τελευταίες του λέξεις, καθώς ύστερα έκλεισε αγανακτισμένος το τηλέφωνο. 

"Ιζαμπέλα τι κάνεις εκεί;", άκουσα την ενοχλητική φωνή της Βίβιαν από πίσω μου, μόνο για να γυρίσω και να την δω να με παρακολουθεί. Δεν ξέρω πόση ώρα στεκόταν εκεί αλλά μάλλον αρκετή γιατί μετά αναφώνησε, "Δεν πιστεύω να κρυφακούς τον πατέρα σου". Όρθωσα τον ανάστημά μου και κοιτώντας την με αδιαφορία της είπα, "Να κρυφακούσω; Πλέον ως ενεργό μέλος στην εταιρεία, γνωρίζω πολύ περισσότερα πράγματα από σένα. Εσύ θα είσαι αυτή που μάλλον θα χρειάζεται να κρυφακούει από εδώ και πέρα". Και έτσι, χωρίς να περιμένω απάντηση, μπήκα στο γραφείο του πατέρα μου κλείνοντας επιδεικτικά τις πόρτες πίσω μου, αφήνοντας την Βίβιαν να με κοιτάει αποσβολωμένη.

"Ω Ιζαμπέλα, τι ευχάριστη έκπληξη", είπε ο πατέρας μου καθώς έπαιρνα θέση στο γραφείο απέναντί του. Έπρεπε να σκεφτώ έναν έξυπνο τρόπο να τον ρωτήσω για τον Απόλλωνα χωρίς να φανεί ότι ενδιαφέρομαι προσωπικά.