Beni kimse dinlemiyordu. Duymuyordu. Acımı kime anlatsam, dalga geçiyordu. Ben de yazmaya karar verdim. Sonuçta günlüğüm beni yargılamazdı, değil mi?
>>>
~ 29 Mart 2024: günlük #1
Bazen insan o kadar doluyor ki. Sadece günlüğe yazmak yetmiyor. Seni kanlı canlı karşında gören birilerine anlatmak istiyorsun. En başından her şeyi. Acırsa acısın, ama kurtul artık bu yüklerden. Ben bunu günlüğümden başka kime anlatabilirim, bilmiyorum. Sokakta oynayan küçük çocuklara mı anlatsam? Belki onlara garip gelebilir bu durum. Çünkü görüyorum, hepsini anne babası çok seviyor. “Annem babam beni görmüyor bile,” dersem onlara, komik gelebilir mi? Halime gülerler mi? Ya da onlar da acılar mı beni? “Ne yaptın da onları kızdırdın?” derler mi? Anlar mı beni çocuklar? Anlamasınlar. Çünkü bir çocuğun bu durumu anlamaması, o çocuğun en büyük şansıdır.
اوووه! هذه الصورة لا تتبع إرشادات المحتوى الخاصة بنا. لمتابعة النشر، يرجى إزالتها أو تحميل صورة أخرى.
