Beni kimse dinlemiyordu. Duymuyordu. Acımı kime anlatsam, dalga geçiyordu. Ben de yazmaya karar verdim. Sonuçta günlüğüm beni yargılamazdı, değil mi?
>>>
~ 29 Mart 2024: günlük #1
Yalnızlığın iyi bir şey olduğunu söylüyorlar. “Boş ver, kafan rahat en azından,” diyorlar. Evet, belki de yalnızlık iyi. Güzel. Ama insan bazen kafasını yaslayacak bir yer arıyor. Gücü tükendiğinde sırtını birilerine dayamak istiyor. “Ben çok yoruldum, biraz dizlerinde dinleneyim,” diyebileceği insanlara ihtiyaç duyuyor. Ailesine ne olursa olsun ihtiyaç duyuyor işte bir çocuk. Fazla yalnızlık o kadar da iyi bir şey değil. Ama aslında ben yalnız değilim, değil mi günlük? Sen varsın. Sana anlatıyorum her şeyimi. Sana yaslıyorum sırtımı. Sen her daim benim yanımdasın günlük. Acı çektiğimde de. Ağladığımda da. Hep sen varsın. İyi ki varsın günlük. İnsanlardan daha iyisin sen. Keşke insanlar da senin gibi iyi olabilse...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
