Beni kimse dinlemiyordu. Duymuyordu. Acımı kime anlatsam, dalga geçiyordu. Ben de yazmaya karar verdim. Sonuçta günlüğüm beni yargılamazdı, değil mi?
>>>
~ 29 Mart 2024: günlük #1
Okulda kendimi çok zorluyorum gülmek için. Artık yapamıyorum. Yalandan gülmek o kadar zor ki. Deli gibi ağlamak isterken gülmek ağır geliyor artık bana. Mutsuz oturursam, hepsi teker teker gelip “Ne oldu?” diye darlıyor. Anlatmak da istemiyorum. İstemiyorum günlük. Sevgiye muhtaç olduğumu bilsinler istemiyorum. Bana acısınlar istemiyorum. Zavallı olduğumu bilmesinler. “Ailesi bile bunu sevmiyor” demesinler. Zaten bazıları diyor. Daha fazla duymak istemiyorum günlük. Daha fazlasını kaldıramıyorum. İnsanların eline koz vermekten yoruldum. Artık birisine içimi açtığımda düşmanımın eline silah vermişim gibi hissediyorum ben. Kimseye güvenim, inamım kalmadı. Yapayalnızım günlük. Beni kalabalık sanıyorlar ama, çok yalnızım. Çünkü bu hayatta sonuna kadar güvenebileceğim kimse kalmadı...
Oops! Questa immagine non segue le nostre linee guida sui contenuti. Per continuare la pubblicazione, provare a rimuoverlo o caricare un altro.
