Forget The Past | Hyunjin

Cevapsız Sorular

Donuk bakışlarımı karşımdaki duvara yolluyordum
Yaşadığım şeyin şokundan henüz çıkabilmiş değildim
Duygularım bedenimin kontrolüyle birlikte vücudumdan ayrılmıştı
Ne hissetmem gerek onu bile bilmiyordum öyle garip bi histi ki bu ne olduğunu bile anlamamıştım
Tek bildiğim ise bu hissin ne kadar berbat olduğuydu

Ne olduğunu bilmediğim düşüncelerden beni ayıran ise şoku üzerinden atabilmiş Hyunjin oldu

"Sojin kendine gel SOJİN "

Sanki bir anda beynim kendini yeniden başlattı o an yaşadığım olay tekrar aklıma geldi o görüntüleri beynimde tekrar izledim ve ne yaptığımı bilmeden Hyunjinin elini tutup merdivenlere koşmaya başladım
O ise ani temasıma şaşıramayacak kadar şaşkındı
İkimiz birlikte uçarcasına merdivenleri inip okulun bahçesine ulaştık
Ben gözlerimle onu ararken Hyunjin hala birleşik olan ellerimizden çekiştirip siren seslerinin geldiği yere arka bahçeye götürdü bizi
Gittiğimde onu gördüm

Ambulansa bindirilmiş ceseti

Tekrar şokla oraya bakmaya başladım

Daha sonra dönüp Hyunjine baktım ikimizde gözlerimizdeki hüzünle birbirimizi izliyorduk sonra onunda bakışları benimki ile sabitlendi
Korku hüzün ve merakla gözlerine bakıyordum
Bu garip bakışmayı varlığını bile unuttuğum bir polis memuru böldü

"Olayın tek görgü tanıkları olarak bizimle karakola gelmelisiniz "

O an bir kaç saniye Hyunjin e baktım beni başıyla onayladı önümüzdeki arabaya bindik

Arabada olayları düşünüyordum
Atlamasına engel olmaya çalıştığım tanımamama
rağmen yardım ettiğim bir kız gözümün önünde canına kıymıştı bu kadar kolaymıydı kendi canına kıymak ne yaşarsan yaşa intihar kimse için bir seçenek olmamalıydı
Olanları düşündükçe başım ağrıyor içimi bir suçluluk duygusu kaplıyordu
Hiç suçum olmamasına rağmen

Beynimdeki derin düşüncelerimden yine Hyunjin ayırmıştı beni
Yanımda telefonda biriyle konuşuyordu bende cebimden telefonumu çıkarıp hemen babamı aradım

"Efendim kızım"

"B-baba karakola gel lütfen "

"Ne? Yine ne için? Ah neyse korkma geliyorum "

Size garip gelebilir ama benim gibi her ay karakola gitmeniz gereken olaylarla karşılaşsanız sizine babanıza bunu söylemeniz bu kadar kolay olurdu
Aslında olay bu sefer benlik değildi ama olanları anlatacak gücü kendimde bulamadığım için babam gelince yüz yüze anlatmayı tercih ettim
Bir anda kafama dank eden şeyle içimdeki suçluluk duygusu arttı
Babam hemen geleceğim demişti
Ama babamın şuan yurtdışında olması gerekiyordu
Ah demek bugün gelmişti bana daha önceden yakında koreye döneceğini söylemişti ve yüksek ihtimalle bugün gelip bana sürpriz yapmak istemişti
Ve bende salak gibi unutup onu aramıştım
Kendimden iyice tiksindim ve içimden sövmeye başladım ki araba durdu
Hemen kapıyı açıp indim. Babam çoktan gelmişti koşarak yanına varıp ona sarıldım kısa süre sonra ayrıldık
"İyi misin? ne oldu yine tatlım söyle bana "

Nefesimi tuttum ve hepsini bir çırpıda babama anlattım çünkü kendimi biliyordum eğer uzatsaydım asla kendimde anlatacak gücü bulamazdım
Babamın ağzı şokla açılmış gözlerini belertmiş bana bakmıştı daha sonra bana tekrar sıkıca sarılışını izledim bu yaptığı iyi hissetmekten çok kendimi daha da suçlamama neden olsada babama sıkıca sarıldım uzun süre sonra ayrılınca arkamı dönüp varlığını unuttuğum Hyunjine baktım yanında lüks bi araba ve soğuk bakışlar attığı bir adam vardı okulda Hyunjinin oldukça zengin olduğunu duymuştum büyük ihtimal babasının adamlarından biridir diye düşündüm bir süre sonra babamda benim baktığım tarafa döndü
Aniden sinirle adama doğru yürümeye başladı kısa sürede yanına ulaşıp adamın iki yakasını eliyle kavrayıp adeta kükredi

"Yine mi sen Jaeum "

Adam babamın ellerini yakasından çekip konuştu

"Yah!senin burada ne işin var Jungsuk "

Babamın adamı nerden tanıdığına mı yoksa niçin bu denli nefret ettiğine mi şaşırayım bilemiyordum Hyunjine baktım eliyle bana gel işareti yaptı yanına gittim

"Baban babamı nereden tanıyor?"

Oh demek babasıymış

"Bilmiyorum "Dedim

Tekrar babamlara döndük ikimizde o sırada hala kavga ediyorlardı

"Yine senin başının altından çıktı değil mi Jaeum?Kızımı rahat bırak artık"

"Yine mi? "Kızımı rahat bırak mı?"Hiç bir şey anlamamıştım bu adamı yani Hyunjinin babasını hayatımda ilk defa görüyordum ve babam açıkça benimle ilgisi olduğunu söylüyordu

"Saçmalamayı ve iftira atmayı kes artık Jungsuk Ben yapsam kendi oğlumuda mı bulaştırırım sence"

Bu sefer bakışlar Hyunjine dönmüştü o ise benim gibi etrafa meraklı bakışlar atıyordu belliki onunda olaylardan haberi yoktu

Babam Jaeum denen adamın(!)
son sözüyle susmuştu gözlerinden Jaeumun suçlu olduğunu bildiğini ama nasıl kanıtlayacağını düşündüğü belli oluyordu

"Çocuklar ifade vermeniz için sizi içeri alabilir miyiz?"dedi karakoldan çıkan bir polis memuru

Başımı sallayıp Hyunjin ile karakola doğru yürümeye başladım aklımı kurcalayan ve beni meraktan çıldırtan beynimin içndeki binlerce cevapsız soruyla...

Bölüm Sonu

Uzun aradan sonra yine ben
Tabi o soruların cevabı bende 🙃 WQİŞŞÖÖŞİŞÇÖ
İki haftada 3 kere denemeye girdim(onlar bana girdi)
Neyse en azından bir süre deneme falan olmaz ama sınavlar başlıyo
Neyseeee

Hikayemi okuyan oy veren yorum yapan herkese teşekkürler 🫶🏻🫶🏻🫶🏻🫶🏻🫶🏻🫶🏻🫶🏻🫶🏻🫶🏻🫶🏻🫶🏻🫶🏻