ချစ်အတွက် မနက်ဖြန်

အပိုင်း-၂

တင်းနစ်ကွင်းထဲမှာ တင်းနစ်ဆော့ကစားနေရပေမယ့် သမ္ဘာ့အာရုံက အဲ့ဒီမှာမရှိ။နောက်ဆုံးတော့ ရှုံးနိမ့်သွားသည်မို့ တင်းနစ်ကွင်း တွင် လွင်မင်း၏ တဟားဟား အော်ရယ်သံကြီးသာ ကြီးစိုးနေတော့ သမ္ဘာ အာရုံရှိနေသည့်တစ်နေရာကနေ အာရုံပျက်ပြားသွား ရသည်။

"ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ကိုလွင်ရာ။ အားရပါရကြီး"

" ငါက မင်းကိုတစ်ခါတစ်လေလေးမှ နိုင်ဖူးတော့ သဘောကျလွန်းလို့ပါကွာ။ တင်းနစ်ကစားရင်း ငါ မင်းကို မနိုင်တာ ဘယ်နှစ်နှစ်တောင်ရှိပြီလဲ.ခုမှ နိုင်ရတာ ငါ့ကိုယ်ငါ ဂုဏ်ယူလွန်းလို့..။ဒါပေမဲ့ စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့တော့ မင်းမကပ်သလိုပဲနော်။"

လွင်မင်းက ရေဘူးဖွင့်မော့သောက်လိုက်ရင်းဖြင့် တစ်ဖက်ကနေ သမ္ဘာ့အနားရောက်လာသည်။အာရုံမရှိဆို.. ဆော့ကစားနေတာ သိပ်မကြာခင်မှာပင် တစ်ဖက်က ရေကူးကန်အစပ်နားကနေ ထီးလေးအောက်ထိုင်ရင်း သူ့ကို စူးစူးဝါးဝါးကြည့်နေသည့် လူက ရှိနေသည်မလား။ခုထိလည်း ထိုသူက စားပွဲပေါ်မှာ laptop ချထားပေမယ့် ခုထိ သူ့ကိုကြည့်နေဆဲ။

"ရေးရီက ဘာဖြစ်နေတာလဲ။မင်းကိုကြည့်နေတဲ့ပုံကိုကြည့်ရတာ ဘဝအဆက်ဆက်က ရန်သူလိုပဲ"

"မသိဘူး။အရင်ကလည်း အဆင်ပြေလှတယ်မဟုတ်ပေမဲ့ သူ လှေကားပေါ်က ပြုတ်ကျပြီးကတည်းက ခေါင်းထိသွားတယ် ထင်တယ်"

သမ္ဘာက ပြုံးစစနှင့်ပြောတော့ လွင်မင်းက ရယ်မိသည်။သမ္ဘာက မထိတထိပြောတတ်သလို ရံဖန်ရံခါ စနောက်တတ်တော့ အေးဆေးနေတတ်သည့် ရေးရီနှင့်က အကြောမတည့်။

"ကိုလွင် နားရင်နားဦး။ ကျွန်တော် သူ့နားသွားလိုက်ဦးမယ်"

"ဟေ့ မင်း သွားစမနေနဲ့ဦး"

သမ္ဘာက ပြုံးပြကာ ဘာမှပြန်မပြောဘဲ တင်းနစ်ကွင်းထဲကနေ ထွက်လျက် ရေကူးကန်ဘက်လျှောက်လာခဲ့သည်။ မြင့်မိုရ် စံအိမ်ကြီးတွင်က တင်းနစ်ကွင်းရော ရေကူးကန်ပါ ဆောက်လုပ်ထားတာမို့ ပုံမှန်အားဖြင့် အေးဆေးနေချင်သည့် အချိန်များ တွင် သမ္ဘာက အပြင်မထွက်ဘဲ လွင်မင်းနှင့် အိမ်တွင်သာ တင်းနစ်ဆော့ကစားတတ်သည်။