Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Arkada sırf ses olsun diye açtığım televizyonu kapattığımda karanlığın içinde cenin pozisyonu alıp dizlerimi kendime çektim.
Uyumak isteyip uyuyamamaktan nefret ediyordum.
Ve yine bana dün akşam yazdığından beri uyuyamamıştım.
Bu sefer görüldü atmak yerine son mesajı göndermeyi tercih etmişti. Ne hissetmem gerektiğini gerçekten bilmiyordum. Onun kim olduğunu eskiden öğrenmek istemesemde artık deli gibi istiyordum.
6 aydır Ankara'da yaşıyordum ve eski yaşantımdan hayatıma İzel ve ailem dışında kimseyi taşımamıştım ve hep kaçınmıştım ama bu yabancıdan kaçınmak istemiyordum.
İçimden bir ses istesemde bundan kaçamayacağımı söylüyordu.
Aniden telefonumdan bildirim sesi geldiğinde hızlanan kalp atışlarımla beraber oturduğum koltuktan fırlayıp odama koştum. Hızlıca telefonu şarjdan çekip kilit ekranını açtım. Mesaj uygulamasına girdim ama en üstte yazan kişinin İzel olduğunu görmemle heyecanım tuzla buz oldu.
İzel: Bu akşam bizimkilerle bara gideceğiz.
İzel: Sende geliyorsun.
Bar tarzı gürültülü yerlerden ciddi anlamda nefret ediyordum ve İzel her defasında beni götürmenin bir yolunu buluyordu.
Uzun açıklamalı red paragrafımı yazarken İzel benden daha fevri davrandı.
İzel: Reddetmeye hazırlandığının farkındayım sil o mesajı.
İzel: Herkese senin geleceğini söyledim bile. Arkadaşını mahcup etmek istemezsin değil mi?
İzel: İstemezsin tabi.
Gözlerimi devirdiğimde bunun olacağının farkındaydım. En azından denemek istemiştim.
Lâl: Saati sormamda sakınca yoktur diye düşünüyorum?
İzel: 20.30 gibi hazır ol bebek. Can'la almaya geliriz seni.
Telefonu geri bırakırken oraya gitmemek için kolumu kırmayı bile düşündüm. İzel'in sevgilisinin olduğu her yer bana cehennem gibi geliyordu. Hatta cehennemi o sirk maymununa tercih ederdim.
