Kabanata 20

2 0 0
                                    


I was weak. Nayumi before was soft hearted. Kaunting lungkot, umiiyak, kaunting galit, umiiyak, kaunting sugat, umiiyak. Kahit ngayon naman siguro ay mahina parin ako.

"What's our problem, love?" His voice comforted me.

I smiled at him weakly, hinaplos ko ang mukha niya at hinalikan siyang muli sa labi. Gusto kong ipaalam sa kanya na ngayong nasa tabi ko siya ay takot ako na baka umalis na naman siya bigla nang walang paalam.

"Nothing." I shook my head. "Happy birthday." I greeted.

Ngumiti siya sa akin at hinalikan muli ako. I can't blame him. I already know his reasons behind that. Hindi ko lang talaga maiwasang masaktan dahil sa nangyari sa akin noon. Tears rolled down my cheeks when he kissed my forehead. Kaagad kong pinunasan iyon upang hindi niya makita.

"Thank you," he said.

"Bakit ka nga pala pumunta rito?"

"Lolo Lorenzo called me, is there something's bothering you? I want you to know that no matter what happens, I'm here for you. You can always count on me for love and support, Nayumi."

I smiled when I heard those words. Hindi ko akalaing ang lalaking iniisip kong isip bata noon ang mapapagaan ang loob ko ngayon. He's a gentle soul with a heart full of compassion. His words have a way of soothing even the deepest wounds. When he speaks, it's as if the world quiets down, and all that remains is his voice, comforting and reassuring.

His soft-spoken nature holds immense power, for his words carry warmth, understanding, and empathy. He has this remarkable ability to choose his words carefully, always mindful of their impact.

Whether it's a kind gesture, a heartfelt compliment, or a tender reassurance, he knows how to make me feel cherished and loved.

Medyo gumagaan narin ang pakiramdam ko nung mga oras na iyon nang dahil sa kanya. Pinauwi ko narin siya dahil kailangan siya sa mansyon, ayaw niya pa sana akong iwan ngunit alam kong mas importante ang kaarawan niya ngayon kesa sa nararamdaman ko kaya pinilit ko siyang umalis.

Five months ago, ngayon lang ulit bumalik ang alaala ko. Should I try to contact Dr. Gadon to inform him? Maybe, I should.

Mamayang gabi ang grand birthday celebration ni
Timoteo. Alas tres dumating ang gown kasabay nila Mommy at saktong katatapoos ko lang sa pa home sevice ko. Inayusan kaming dalawa sa kwarto. I was wearing a silver long dress with a halter neckline, partnered with my silver stilettos. Nakalugay ang buhok ko at may magkabilaang silver clip na nakaipit. 

"You're so gorgeous, my love." Mommy kissed my cheeks.

"Thank you, Mom."

Bumaba na kami agad sa hagdan pagkatapos. Tila wala yata ako sa sarili at napansin ko nalang na nakatitig na sa akin ang mga kasambahay. Lolo Lorenzo was complimenting me but I was dumbfounded to the point that I didn't noticed him.

"Ayos ka lang ba talaga, apo?" Tanong ni Lolo. Pati sina Daddy ay nag-alala na kaya pinilit kong ngumiti para ipakitang wala silang dapat ipag-alala.

Pumasok na kami sa kotse at nagtungo sa Valenciaga Manor. As usual, marami ang nakaparadang sasakyan. Halos mamahalin ang mga iyon. Mukhang wala rin siyang inimbitahan maliban sa ka-blockmates namin at halos mga kasosyo lang sa negosyo ang inimbitahan ni Lolo Emilio.

Hindi nakaiwas sa paningin ko si Yna, kasama niya ang mga kaibigan niyang babae. So she's invited too?

Umiwas ako ng tingin at hinanap nalang si Timoteo. Pumasok ako sa mansyon at napatigil ako nang makita siya roon.

Somewhere In The Haze (Aloha Haven Series 1)Where stories live. Discover now