𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O52 • Let me go...

Ik liep haastig door de verlaten gangen van het kasteel, opzoek naar Draco die ik nu nergens leek te kunnen vinden. Na enkele minuten nog te hebben gelopen wilde ik net mijn poging om de jongen te zoeken staken, tot ik plots een gedaante de jongens wc's in zag glippen.

Zonder er echt bij na te denken volgde ik de gedaante en opende ik voorzichtig de deuren naar de jongens toiletten waar ik nog nooit eerder binnen was geweest. Toen ik eenmaal binnen was zag ik dat het één van de grote en centrale toiletten was, maar deze was nu helemaal verlaten, op één gedaante na die met zijn hoofd voorover gebogen bij één van de vele wasbakken stond.

'Draco?' Mijn stem was zacht, zodat ik hem niet zou laten schrikken. Hij keek lichtelijk op en staarde mij via de spiegel met zijn storm grijze ogen triest aan.

Er ontstond een brok in mijn keel en ik liep langzaam naar de jongen toe. Hij trok zijn trui uit en trok de stropdas volledig van zijn nek, waarnaar hij deze beide op de grond naast hem neer gooide. Toen ik bij hem stond opende hij de kraan en plensde hij water in zijn gezicht.

'Hey,' Ik plaatste mijn handen voorzichtig op zijn schouders en kneep hier in. 'het komt allemaal wel goed.'

Draco keek weer op in de spiegel en ik zag dat er tranen in zijn ogen stonden. Het deed mij zoveel pijn om de jongen zo te moeten zien, en het feit dat zijn leed nu ook door mijn aderen stroomde was vreselijk.

Draco draaide zich zo plots om dat ik van schrik mijn handen van zijn schouders haalde. De sneeuwblonde jongen staarde mij met zijn grijze ogen voor enkele tellen aan, en even dacht ik dat hij één van zijn wel bekende woedde aanvallen zou gaan krijgen, maar hij sloeg echter zijn armen stevig om mij heen, drukt mij tegen zich aan en verborg zijn gezicht in mijn nek waarnaar hij begon te huilen.

Voor enkele seconden wist ik even niet wat ik moest doen. Zijn verdriet nam bezit van mij en ik raakte verdoofd. Toen ik mij weer kon herpakken begon ik met mijn handen geruststellend door zijn satijn zachte haren te strijken, terwijl ik hem allemaal lieve woorden toefluisterde.

'Ik kan dit niet,' snikte hij, zijn stem trillend. 'ik ga falen.'

'Nee, nee dat ga jij niet. Wij gaan niet falen, Draco.' zei ik hem vastberaden. Ik drukte zachte kusjes tegen zijn slaap en liet mijn vingers langs zijn nek glijden. 'Ik ben bij je.'

Draco tilde voorzichtig zijn hoofd op en staarde mij diep in de ogen aan. Zijn gezicht was enkele centimeters van de mijne en ik kon de plukken van zijn haar langs mijn voorhoofd voelen strijken. Zijn ogen waren rood van de zoute tranen, wat zijn storm grijze ogen alleen nog maar gevaarlijker deden lijken.

Hij nam mijn handen in de zijne en plaatste zijn voorhoofd tegen het mijne. 'Ik verdien jouw liefde niet,' zei hij toen plots. Mijn hart stopte. 'niet na alles wat ik heb gedaan.'

'Draco, laten wij het daar nu niet over heb-'

'Nee, je begrijpt het niet!' zei hij gefrustreerd. 'Het is vreselijk om te zien hoe jij nog steeds van mij kunt houden! Ik heb je verraden, en zelfs na die onvergetelijke fout ben jij er nog steeds voor mij!'

Ik slikte en begon beschamend naar mijn voeten te staren. Draco had gelijk, maar ik kon er helaas niets aan doen.

'Het is zo pijnlijk. Dat alles doet gewoon zoveel pijn, Audrey.' Zijn stem werd weer wat zachter. 'Ik zou niets liever willen voor jou dan te stoppen van mij te houden. Jij verdient zoveel beter.'

Zijn woorden deden pijn. Misschien had hij ergens wel gelijk, maar ik wilde niets of niemand beter. Ik wilde alleen Draco en alle goede en slechte dingen aan hem. Dat was de jongen waarop ik verliefd was geworden. Dat was de jongen waarvan ik ben gaan houden.

'Draco,' zei ik zacht terwijl ik weer opkeek in zijn prachtige ogen. Ik opende opnieuw mijn mond om iets te zeggen, maar Draco onderbrak mij.

'Zeg het alsjeblieft niet.' smeekte hij mij, zijn ogen vol verdriet.

Ik probeerde de woorden die in mijn hart en in mijn keel zaten, weg te slikken, maar dat lukte helaas niet. Ik kon het niet helpen mij dichter naar hem toe te buigen tot onze lippen elkaar bijna konden raken.

'Ik hou van je, Draco.' fluisterde ik. En voor ik het wist had Draco zijn lippen vol overgaven op de mijne gedrukt, en voelde ik zijn tranen van verdriet op mijn wangen prikken.