𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O58 • Let me go...

'Goedemorgen klas,' begroette Slughorn ons die maandagochtend toen wij allemaal binnen waren. 'Vandaag gaan wij ons focussen op een toverdrank die waarschijnlijk één van de sterkste is ter wereld,' zei de oude man waarnaar hij naar zijn bureau wees waar een ketel op stond. Hij liep hier naar toe en keek ons één voor één aan. 'Wie durft het erop te wagen dit toverdrankje te identificeren? Juffrouw Granger!'

Hermione, die zoals gewoonlijk gretig haar hand had opgestoken, stapte naar de ketel toe en opende voorzichtig de deksel. 'Dit is Amortentia!' zei zij verrast waarnaar zij flink de lucht ervan naar binnen snoof. 'Dit is het sterkste liefdesdrankje dat er is, alleen creëert het geen echte liefde,' vertelde Hermione zweverig. 

Ik staarde kort naar Harry die naast mij stond en trok mijn wenkbrauw op. Hij grinnikte zachtjes.

'De geur ervan zorgt voor een intense obsessie en kan voor iedereen anders ruiken, voor mij ruikt het bijvoorbeeld naar,' Hermione stopte even met praten terwijl zij de geur nogmaals in ademde en haar ogen sloot. 'Naar vers gemaaid gras, perkament en tandpasta.'

'Heel goed, juffrouw Granger. 10 punten voor Gryffindor!' zei professor Slughorn opgewekt waarnaar hij de deksel van de ketel weer terug plaatste en hierdoor Hermione met een klap uit haar trance haalde.

Ze knipperde een paar keer verwoed met haar ogen maar draaide zich toen vlug weer om en kwam weer tussen mij en Harry instaan. Wij staarden haar beide grijnzend aan. 

'Vandaag gaan wij dus Amortentia brouwen,' ging Slughorn zijn les verder. 'Het is waarschijnlijk niet alleen het gevaarlijkste toverdrank dat er is, maar ook één van de moeilijkste om te maken. Je kunt de instructies vinden in je boek op bladzijde 46. Succes iedereen!'

~

Toen de les was afgelopen en ik het lokaal wilde uit lopen voelde ik hoe iemand mij van achteren beet pakte.

'Niet schrikken, ik ben het maar.' fluisterde Draco in mijn oor toen ik mij verstarde bij zijn plotselinge aanraking. Hij drukte een vlinder kusje achter mijn oor die niemand van de aanwezigen leek op te merken, op Harry na. Hij staarde mij vanaf de deuropening van het lokaal fronsend aan.

'Draco,' mompelde ik ongemakkelijk waarnaar ik mij naar hem omdraaide, met mijn rug naar Harry toe. 'Niet in het openbaar.'

'Hoezo, schaam jij je soms voor mij?' grinnikte hij uitdagend waarnaar hij zijn handen op mijn heupen plaatste en mij dichter naar zicht toe trok. Leerlingen die langs ons liepen keken ons vreemd aan.

'Harry vertrouwt jou voor geen cent, hij zegt de laatste tijd constant dat jij een Dooddoener bent en dat ik voor je moet oppassen.' zei ik op een fluistertoon, Draco zijn vraag negerend.

'De ironie,' zei hij met een scheve grijns op zijn gezicht terwijl hij zich nog dichter naar mij toe boog. 'Laat hem maar lekker denken, hij zit er toch niet ver naast, dat weet hij alleen zelf nog niet.'

Hij boog zich nog verder naar voren om mij te kunnen kussen maar ik hield hem vlug tegen. 'Waarom doe je ineens zo?' mompelde ik verward terwijl ik hem niet begrijpend aankeek.

Draco zuchtte en ging iets rechter staan. 'Zo wat?'

'Je gedraagt je ineens alsof de missie je niets meer kan schelen.' En dat vond ik inderdaad. Het was niets voor Draco om zich ineens zo roekeloos te gaan gedragen, niets meer gevend om het feit dat Harry en de rest misschien iets door zouden krijgen.

'Soms heb ik gewoon even geen zin om mij daar om te bekommeren, is dat zo erg?' zei de sneeuwblonde jongen nonchalant waarnaar hij zich opnieuw naar mij toe boog maar ditmaal mijn voorhoofd kuste. 'Kom laten we gaan, de volgende les begint zo.' En zonder nog op een antwoord te wachten pakte Draco mijn hand vast en trok mij mee het klaslokaal uit die inmiddels al leeg was, op professor Slughorn na die ons hoofdschuddend na staarde.