𝐋𝐞𝐭 𝐌𝐞 𝐆𝐨 [𝐍𝐋]

O6O • Let me go...

'Waar heb jij last van?' vroeg Ron mij met opgetrokken wenkbrauwen toen hij, ik, Harry en Hermione die zaterdagmiddag plaats namen aan een tafel in De Drie Bezemstelen. 'Je bent al de hele dag aan het glunderen.'

Het bloed steeg naar mijn wangen en beschaamd ontweek ik Ron zijn blik door naar het houten tafelblad voor mij te kijken. 'Ik weet niet waar je het over hebt hoor.'

'Ja, ik denk dat je dat wel weet,' ging Ron verder. 'Er is iets anders aan je.' Hij bestudeerde mij met gespleten oogjes.

'Goed,' mompelde ik zenuwachtig terwijl ik weer op stond van mijn plek. 'Ik bestel wel vast een boterbier voor iedereen.'

Harry volgde vlug mijn voorbeeld. 'Ik help je wel.' zei hij waarnaar hij mij volgde richting de bar.

'Vier boterbier, alstublieft.' vroeg ik de man die achter de bar stond en nam toen plaats op één van de krukken die er stond. Harry ging tegenover mij zitten en staarde mij vanachter zijn ronde bril strak aan.

'Waarom laat jij je toch zo makkelijk manipuleren door Malfoy!' Het flapte er in één keer uit en ik kon de donkerharige jongen enkel overdonder aanstaren. Zou hij het weten van gisterenavond?

'Wat bedoel je?' probeerde ik mijn stem zo nonchalant mogelijk te laten klinken terwijl ik ongemakkelijk aan de onderkant van mijn spijkerrok begon te frunniken.

'Je weet best wat ik bedoel, Audrey!' zei hij mij verwijtend. 'Hoe kun je hem vertrouwen? Hij is een Dooddoener!'

'Harry, niet zo hard!' siste ik hem toe terwijl ik vlug om ons heen keek of niemand hem had gehoord. 'Dat weten we niet of hij een Dooddoener is.'

Hij schudde afkeurend zijn hoofd. 'Twijfel je nu aan mij?'

'Natuurlijk niet, Harry!' zei ik vlug terwijl ik zijn hand beet pakte. 'Je bent mijn beste vriend, ik zou nooit aan jou kunnen twijfelen.'

'Waarom geloof je mij dan niet?' De wanhoop in zijn stem deed mijn hart breken. 'Het was Malfoy die ervoor zorgde dat Katie werd vervloekt en het was Malfoy die bijna onze beste vriend vergiftigde!'

Ik beet hard op de onderkant van mijn lip en ontweek Harry zijn blik. 'Ik vind het gewoon hele zware beschuldigingen om zomaar te roepen zonder enige vorm van bewijs.'

Harry snoof en trok gefrustreerd zijn hand los uit de mijne. 'Waarom verdedig je hem de laatste tijd zo? Je bent jezelf niet meer. Eigenlijk sinds de zomervakantie al niet.'

Ik opende mijn mond om iets te zeggen maar werd gelukkig gered door de barman die de vier boterbieren met een klap op de bar plaatste. 'Alsjeblieft, geniet er van!'

Vluchtig nam ik de vier mokken van de bar, mompelde een bedankje en liep toen terug naar de tafel toe zonder nog iets tegen Harry te zeggen.

'Hier,' zei ik Ron en Hermione terwijl ik ieder een mok overhandigde en toen weer op mijn plek ging zitten naast Hermione. Harry nam in stilte plaats naast Ron en staarde mij strak aan terwijl ik hem zijn mok overhandigde. Ik probeerde zijn verwijtende blik zoveel mogelijk te negeren.

Terwijl Hermione en Ron zoals gewoonlijk weer eens heftig aan het discussiëren waren, dwaalden mijn gedachten langzaam af. Plots begon het beeld voor mijn ogen ineens te draaien.

Toen het beeld gestopt was met draaien bevond ik mij ineens niet meer in De Drie Bezemstelen, maar terug op Hogwarts. Verward staarde ik om mij heen en draaide een rondje om mijn eigen as, de ruimte in mij opnemend. Waarom stond ik in hemelsnaam in de Astronomietoren?

Langzaam stapte ik naar het balkon toe en tuurde even kort naar de maan die hoog aan de donkere hemel hing.

'Is het misschien ooit tot u door gedrongen dat ik dit misschien helemaal niet wil doen.' klonk een bekende stem plots van achter mij.

Geschrokken draaide ik mij om en zag ik nu twee figuren in het midden van de Astronomietoren staan. Het waren Snape en Dumbledore.

'Ik weet dat ik te veel van je vraag, Severus,' zei Dumbledore die zijn handen in elkaar vouwde en toen langzaam richting het balkon begon te lopen. De oude tovenaar hield naast mij halt en begon, zoals ik een paar seconden eerder had gedaan, naar de maan te staren. 'Maar er is niemand die ik deze taak meer toe kan vertrouw dan jij.'

Snape snoof luid en begon toen met op elkaar geklemde kaken door de toren heen te ijsberen. 'En het meisje? Al haar vragen zijn bij verre na nog niet beantwoord en alleen u kunt haar helpen. Is dat ooit tot uw geniale brein door gedrongen?' mompelde Snape. 'Dit is waanzin!'

Dumbledore draaide zich weer om en staarde de man met een glimlach aan. 'Daar heb ik al voor gezorgd, dat komt allemaal goed.'

Snape schudde wild zijn hoofd. 'En de jongen?'

'Ook daar heb ik alle vertrouwen in.'

'Audrey?' Geschrokken keek ik op in het bezorgde gezicht van Hermione. 'Gaat alles wel goed met je?'

Ik keek de tafel rond en zag hoe zij mij alle drie aanstaarden. Mijn ogen bleven haken in die van Harry en zonder ook maar iets te hoeven zeggen stond hij op van de tafel en zei: 'Audrey en ik kunnen maar beter vast terug gaan naar het kasteel, wij moeten namelijk Dumbledore nog helpen met iets dat wij hem hadden beloofd.'